Rozdział 21
„I widziałem nowe niebo i nową ziemię; albowiem pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły, i morza już nie ma. (2) I widziałem miasto święte, nowe Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga, przygotowane jak przyozdobiona oblubienica dla męża swego. (3) I usłyszałem donośny głos z tronu mówiący: Oto przybytek Boga między ludźmi! I będzie mieszkał z nimi, a oni będą ludem jego, a sam Bóg będzie z nimi. (4) I otrze wszelką łzę z oczu ich, i śmierci już nie będzie; ani smutku, ani krzyku, ani mozołu już nie będzie; albowiem pierwsze rzeczy przeminęły. (5) I rzekł Ten, który siedział na tronie: Oto wszystko nowym czynię. I mówi: Napisz to, gdyż słowa te są pewne i prawdziwe. (6) I rzekł do mnie: Stało się. Jam jest alfa i omega, początek i koniec. Ja pragnącemu dam darmo ze źródła wody żywota. (7) Zwycięzca odziedziczy to wszystko, i będę mu Bogiem, a on będzie mi synem. (8) Udziałem zaś bojaźliwych i niewierzących, i skalanych, i zabójców, i wszeteczników, i czarowników, i bałwochwalców, i wszystkich kłamców będzie jezioro płonące ogniem i siarką. To jest śmierć druga. (9) I przyszedł jeden z siedmiu aniołów, którzy mieli siedem czasz, napełnionych siedmiu ostatecznymi plagami, i tak się do mnie odezwał: Chodź, pokażę i oblubienicę, małżonkę Baranka. (10) I zaniósł mnie w duchu na wielką i wysoką górę, i pokazał mi miasto święte Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga, (11) mające chwałę Bożą; blask jego podobny do blasku drogiego kamienia, jakby jaspisu, lśniącego jak kryształ. (12) Miało ono potężny i wysoki mur, miało dwanaście bram, a na bramach dwunastu aniołów i wypisane imiona dwunastu plemion synów izraelskich. (13) Od wschodu trzy bramy i od północy trzy bramy, i od zachodu trzy bramy, i od południa trzy bramy. (14) A mur miasta miał dwanaście kamieni węgielnych, na nich dwanaście imion dwunastu apostołów Baranka. (15) A ten, który rozmawiał ze mną, miał złoty kij mierniczy, aby zmierzyć miasto i jego bramy, i jego mur. (16) A miasto jest czworokątne, i długość jego taka sama, co szerokość. I zmierzył miasto kijem mierniczym na dwanaście tysięcy stadiów; długość jego i szerokość, i wysokość są równe. (17) Zmierzył też mur jego, który wynosił sto czterdzieści cztery łokcie według miary ludzkiej, którą się posłużył anioł. (18) A mur jego zbudowany był z jaspisu, samo miasto zaś ze szczerego złota, podobnego do czystego szkła. (19) Kamienie węgielne muru miasta były ozdobione wszelakimi drogimi kamieniami: kamień pierwszy, to jaspis, drugi szafir, trzeci chalcedon, czwarty szmaragd, (20) piąty sardoniks, szósty karneol, siódmy chryzolit, ósmy beryl, dziewiąty topaz, dziesiąty chryzopras, jedenasty hiacynt, dwunasty ametyst. (21) A dwanaście bram, to dwanaście pereł; a każda brama była z jednej perły. Ulica zaś miasta, to szczere złoto, jak przezroczyste szkło. (22) Lecz świątyni w nim nie widziałem; albowiem Pan, Bóg, Wszechmogący jest jego świątynią, oraz Baranek. (23) A miasto nie potrzebuje ani słońca ani księżyca, aby mu świeciły; oświetla je bowiem chwała Boża, a lampą jego jest Baranek. (24) I chodzić będą narody w światłości jego, a królowie ziemi wnosić będą do niego chwałę swoją. (25) A bramy jego nie będą zamknięte w dzień, bo nocy tam nie będzie; (26) i wniosą do niego sławę i dostojeństwo narodów. (27) I nie wejdzie do niego nic nieczystego ani nikt, kto czyni obrzydliwość i kłamie, tylko ci, którzy są zapisani w księdze żywota Baranka.” (Objawienie 21:1-27).
Przypominam, że podział na rozdziały i wersety w Piśmie Świętym został stworzony – wymyślony przez człowieka i w tym miejscu chciałbym wyrazić przekonanie, że werset pierwszy 21 rozdziału, powinien się znaleźć w 20 rozdziale, jako ostatni, gdzie po sądzie ostatecznym (20:11-14) widzimy nową rzeczywistość, tzw. „Nowe Niebo i Ziemię”.
„I widziałem nowe niebo i nową ziemię; albowiem pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły, i morza już nie ma.” (21:1).
Po ogłoszeniu wyroku i zagładzie bezbożnych ludzi, szatana i zniszczeniu śmierci - nastąpi również zniszczenie naszej obecnej planety, co zostało podkreślone przez celowe zastosowanie zwrotu „i morza już nie ma”.
Przypomnijmy sobie, jak trochę wcześniej, tj. w 13 wersecie 20 rozdziału czytaliśmy:
„I wydało morze umarłych, którzy w nim się znajdowali, również śmierć i piekło wydały umarłych, którzy w nich się znajdowali, i byli osądzeni, każdy według uczynków swoich.”
Użyto tu celowo słowa „morze”, żeby nie było wątpliwości, że chodzi o czas, kiedy jeszcze istnieje ta ziemia.
Również, dlatego we wcześniejszych rozdziałach oraz wielu innych księgach Pisma, użyto słowa „morze” zaraz przy „ziemi” i „niebie”, aby podkreślić - oddać ziemską rzeczywistość:
„oddajcie pokłon temu, który stworzył niebo i ziemię, i morze…” (14:7).
„Który stworzył niebo i to, co w nim, i ziemię, i to, co na niej, i morze, i to, co w nim, że to już długo nie potrwa” (Objawienie10:6).
„Dlatego weselcie się, niebiosa, i wy, którzy w nich mieszkacie. Lecz biada ziemi i morzu, gdyż zstąpił do was diabeł pałający wielkim gniewem, bo wie, iż czasu ma niewiele” (12:12).
„Do Boga żywego, który stworzył niebo i ziemię, i morze, i wszystko, co w nich jest.” (Dzieje 14:15).
„Ty stworzyłeś niebiosa, niebiosa niebios i cały ich zastęp, ziemię i wszystko, co jest na niej, morza i wszystko, co jest w nich” (Nehemiasza 9:6).
Bóg stworzył materialną ziemię na pewien okres w konkretnym celu, mianowicie aby nas doświadczyć (Koheleta 3:17-18).
Niedługo po stworzeniu ziemia została przez Boga przeklęta, co dodatkowo podkreśla, że zostanie zniszczona:
„przeklęta niech będzie ziemia” (1 Mojżesza 3:17).
„w naszej pracy i trudzie rąk naszych na ziemi, którą Pan przeklął” (1 Mojżesza 5:29).
„Oto Pan spustoszy ziemię i zniszczy ją…. (3) Doszczętnie spustoszona i złupiona będzie ziemia, gdyż Pan wypowiedział to słowo. (4) Więdnie i obumiera ziemia, marnieje, obumiera świat, marnieją dostojnicy ludu ziemi. (5) Ziemia jest splugawiona pod swoimi mieszkańcami, gdyż przestąpili prawa, wykroczyli przeciwko przykazaniom, zerwali odwieczne przymierze. (6) Dlatego klątwa pożera ziemię…” (Izajasza 24:1, 3-7).
„W bryły rozleci się ziemia, w kawałki rozpadnie się ziemia, zatrzęsie się i zachwieje się ziemia. (20) Wkoło zatacza się ziemia jak pijany i kołysze się jak budka nocna. Zaciążyło na niej jej przestępstwo, tak że upadnie i już nie powstanie. (21) I stanie się w owym dniu, że Pan nawiedzi wojsko górne w górze, a królów ziemi na ziemi.” (Izajasza 24:19-20).
„Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą” (Łukasza 21:33).
„Tyś, Panie, na początku ugruntował ziemię, i niebiosa są dziełem rąk twoich; (11) one przeminą, ale Ty zostajesz; I wszystkie jako szata zestarzeją się, (12) i jako płaszcz je zwiniesz, jako odzienie, i przemienione zostaną; ale tyś zawsze ten sam i nie skończą się lata twoje.” (Hebrajczyków 1:10-12).
Podobnie niebo:
„niebiosa nie są czyste w jego oczach” (Hioba 15:15).
Dlatego: „teraźniejsze niebo i ziemia mocą tego samego Słowa zachowane są dla ognia i utrzymane na dzień sądu i zagłady bezbożnych ludzi. (10) A dzień Pański nadejdzie jak złodziej; wtedy niebiosa z trzaskiem przeminą, a żywioły rozpalone stopnieją, ziemia i dzieła ludzkie na niej spłoną.„(11) Skoro to wszystko ma ulec zagładzie, jakimiż powinniście być wy w świętym postępowaniu i w pobożności, (12) jeżeli oczekujecie i pragniecie gorąco nastania dnia Bożego, z powodu, którego niebiosa w ogniu stopnieją i rozpalone żywioły rozpłyną się? (13) Ale my oczekujemy, według obietnicy nowych niebios i nowej ziemi” (2 Piotra 3:7, 10-13).
Apostołowie czekali na urzeczywistnienie tej zapowiedzi, tak jak i my z utęsknieniem czekamy, oczekując „nowego nieba i nowej ziemi”, zupełnie nowej rzeczywistości, której nawet nie jesteśmy w stanie sobie wyobrazić, zgodnie ze słowami:
„Głosimy tedy, jak napisano: Czego oko nie widziało i ucho nie słyszało, i co do serca ludzkiego nie wstąpiło, to przygotował Bóg tym, którzy go miłują.” (1 Koryntian 2:9).
Nadchodząca RZECZYWISTOŚĆ swą wspaniałością zaćmi wszelkie realia i wartości minionego ziemskiego życia, a także niewygody, które w zetknięciu z nią zblakną i staną się nieistotne, podobnie jak wszystkie trudy i cierpienia, jakie na tej Ziemi są udziałem wierzących.
Przyobiecana RZECZYWISTOŚĆ zaćmi swym blaskiem wszystko, co na Ziemi było ważne i piękne, lub tragiczne i bolesne.
W tym względzie znamienna jest wypowiedź apostoła Pawła:
„Albowiem nieznaczny chwilowy ucisk przynosi nam przeogromną obfitość wiekuistej chwały. Nam, którzy nie patrzymy na to, co widzialne, ale na to, co niewidzialne; albowiem to, co widzialne, jest doczesne, a to, co niewidzialne, jest wieczne.” (2 Koryntian 4:17-18).
Serce ludzkie nigdy już nie zatęskni za najwspanialszymi ziemskimi doznaniami!
Założenie, iż Przyszły Świat – to nasza Ziemia, która wróci do stanu pierwotnej doskonałości, jest trudne do przyjęcia z innego jeszcze powodu.
Pamiętajmy, że Ziemia, jako twór materialny, została stworzona dla materialnego „z ziemi wziętego” człowieka (1 Mojżesza 2:7, 3:19, 1 Koryntian 15:47), i dopóki żyjemy w tym ciele, może ona być i rzeczywiście jest – naszym domem i naszym testem, gdyż właśnie po to została stworzona, aby najpierw każdego doświadczyć:
„Bóg będzie sądził zarówno sprawiedliwego, jak i bezbożnego… Ze względu na synów ludzkich Bóg tak to urządził, aby ich doświadczyć” (Koheleta 3:17-18).
„Pan wszystko uczynił dla swoich celów, nawet bezbożnego na dzień sądu” (Przysłów 16:4).
Jednak przy powtórnym przyjściu Pana, ci, którzy należą do Niego, zostaną pozbawieni materialnych ciał i przemienieni w nieskazitelne, nieśmiertelne, duchowe ciała na wzór Pana!
To w nich Jehoszua zabierze nas do nieba - do „Domu Ojca” (Jana 14:1-3), 1 Koryntian 15:50-54, Filipian 3:20-21).
„I są ciała niebieskie i ciała ziemskie… (46) Wszakże nie to, co duchowe, jest pierwsze, lecz to, co cielesne, potem dopiero duchowe. (47) Pierwszy człowiek jest z prochu ziemi, ziemski; drugi człowiek jest z nieba. (48) Jaki był ziemski człowiek, tacy są i ziemscy ludzie; jaki jest niebieski człowiek, tacy są i niebiescy. (49) Przeto jak nosiliśmy obraz ziemskiego człowieka, tak będziemy też nosili obraz niebieskiego człowieka. (50) A powiadam, bracia, że ciało i krew nie mogą odziedziczyć Królestwa Bożego ani to, co skażone, nie odziedziczy tego, co nieskażone. (51) Oto tajemnicę wam objawiam: Nie wszyscy zaśniemy, ale wszyscy będziemy przemienieni (52) w jednej chwili, w oka mgnieniu, na odgłos trąby ostatecznej; bo trąba zabrzmi i umarli wzbudzeni zostaną jako nie skażeni, a my zostaniemy przemienieni. (53) Albowiem to, co skażone, musi przyoblec się w to, co nieskażone, a to, co śmiertelne, musi przyoblec się w nieśmiertelność.” (1 Koryntian 15:46-53).
Dla człowieka żyjącego w materialnym ciele – MATERIALNA ZIEMIA!
Dla człowieka żyjącego w duchowym ciele – DUCHOWY ŚWIAT!
Tak, jak są ciała ziemskie, tak są i „ciała niebieskie”. „Ciało i krew”, czyli ziemski człowiek nie może odziedziczyć Królestwa Bożego.
Już w Starym Testamencie znajdujemy zapowiedź tego, że pokolenie ZIEMSKICH LUDZI ustanie:
„Któż tego dokonał i uczynił to? Kto od początku powołuje do życia pokolenia ludzkie? Ja, Pan, jestem pierwszy i Ja też będę z ostatnimi.” (Izajasza 40:4).
W tym punkcie trudno zrozumieć ludzi, którzy z jednej strony wierzą (i jest to wiara uzasadniona biblijnie), że wszyscy zbawieni zostaną przemienieni w ciała duchowe, a potem (wbrew Biblii i logice) twierdzą, że żyć będą na odnowionej, materialnej Ziemi!
„Nowe Niebo i Nowa Ziemia”, jest symbolem czegoś zupełnie nowego, gdyż nie nawiązuje do literalnej ziemi i nieba, a do całości stworzenia, odwołując się do tekstu z pierwszych słów Biblii:
„Na początku stworzył Bóg niebo i ziemię.”, jako początku procesu stwarzania, gdyż nasze literalne niebo, Bóg uczynił dopiero później:
„oddzielił wody pod sklepieniem od wód nad sklepieniem; i tak się stało. (8) I nazwał Bóg sklepienie niebem”, tak samo, jak naszą literalną ziemię:
„niech się ukaże suchy ląd! I tak się stało. (10) Wtedy nazwał Bóg suchy ląd ziemią, a zbiorowisko wód nazwał morzem”.
Dlatego na przykład słowa z Psalmu 37:9-34, Mateusza 5:5 i innych, które mówią, że sprawiedliwy posiądzie ziemię, odnoszą się do symbolu „Nowej Ziemi” – „Nowej Rzeczywistości”, nowego stworzenia wszystkiego!
Jeżeli ktoś zapyta:
„Dlaczego Bóg miałby zniszczyć swoje cudowne dzieło - ziemię?”
Otóż Pan Bóg zniszczy wiele ze Swych, cudownie stworzonych ludzi (2 Tesaloniczan 1:8-9), a ci SĄ CZYMŚ O WIELE WIĘKSZYM I BLIŻSZYM MU, NIŻ SKAŁY, proch ZIEMI CZY WODA (Jan 3:16)!
W ogóle się dziwię, jak można zadawać takie pytania, tak jakby proch ziemi był ważniejszy od ludzkiego życia…
Jest to także niewątpliwie dowód na zdążanie do tego, co widzialne, ziemskie, a nie do tego co w górze, gdzie znajduje się prawdziwa Ojczyzna dzieci Bożych... Jest to niejako dowód braku nowonarodzenia...
Jeżeli ktoś zapyta:
„Dlaczego Pan Bóg gniewa się na ludzi, którzy niszczą ziemię (Objawienie 11:18), skoro ona i tak jest skazana na zagładę?”
A dlaczego prawo cywilne ściga osoby, którzy stwarzają zagrożenie dla zdrowia i życia ludzi, SKORO LUDZIE CI I TAK MUSZĄ KIEDYŚ UMRZEĆ?...
Rozumiemy?
Jeżeli ktoś powie:
„Bóg powiedział, że ziemia będzie istnieć na wieki”.
Trzeba zdać sobie sprawę, że w Biblii termin „wieki” oznacza jakiś odcinek czasu na przykład epokę starotestamentową, a nie dosłowne wieczne WIEKI.
W oryginale hebrajskim użyto słowa "leolam" – "wiek" i nawet Żydzi w swym komentarzu do Księgi Wyjścia 21:6 piszą, że termin „leolam” (wiek), podobnie jak „leolamim” (wieki), oznacza pewien okres (Tora Pardes Lauder, Szemot, strona 229).
Sami spójrzmy na przykłady takich „wieków”:
„Ziemię, na której przebywasz jako przychodzień, całą ziemię kanaanejską dam tobie i potomstwu twemu po tobie na wieczne posiadanie i będę Bogiem ich.” (1 Mojżesza 17:8).
„obrzezany ma być; zarówno urodzony w domu twoim jak i nabyty przez ciebie za pieniądze. I będzie przymierze moje na ciele waszym jako przymierze wieczne.” (1 Mojżesza 17:13).
Czy obrzezanie nadal obowiązuje, jako ustawa WIECZNA?
„Zrobisz też dla nich spodnie lniane dla zakrycia nagości od bioder do goleni. (43) Aaron i jego synowie będą je nosić, gdy będą wchodzić do Namiotu Zgromadzenia lub zbliżać się do ołtarza, aby sprawować służbę w miejscu świętym, by nie ściągnęli na siebie winy i nie pomarli. Taka jest wieczysta ustawa dla niego i dla jego potomków po nim.” (2 Mojżesza 28:42-43).
„A to będzie dla was wieczną ustawą: W miesiącu siódmym dziesiątego dnia tegoż miesiąca ukorzycie się i nie będziecie wykonywać żadnej pracy, zarówno tubylec jak i obcy przybysz, który osiadł wśród was.” (3 Mojżesza 16:29).
„Będziecie ich przekazywać po sobie na dziedziczną własność synom swoim na zawsze. Jako niewolników mieć ich będziecie.” (3 Mojżesza 25:46).
„W Namiocie Zgromadzenia poza zasłoną, która jest przed Skrzynią Świadectwa, będzie ją przyrządzał Aaron i jego synowie, aby od wieczora do rana świeciła przed Panem. Jest to przepis wieczysty dla wszystkich pokoleń synów izraelskich.” (2 Mojżesza 27:21).
„Jest to ofiara za grzech. A ten, który zebrał popiół z tej jałówki, wypierze swoje szaty i będzie nieczysty do wieczora. Będzie to przepisem wiecznym dla synów izraelskich i obcych przybyszów, mieszkających wśród was.” (4 Mojżesza 19:10).
Czy będą znowu jałówki, ofiary, szaty, świątynia, obrzezanie, skoro to wieczne przepisy?
Jeżeli ma ktoś trochę oliwy, to niech wyciąga wnioski, gdyż wieki te skończyły się w momencie śmierci Jehoszua Chrystusa:
„gdyż w takim razie musiałby cierpieć wiele razy od początku świata; ale obecnie objawił się On jeden raz u schyłku wieków dla zgładzenia grzechu przez ofiarowanie samego siebie.” (Hebrajczyków 9:26).
Obecnie termin wieki z Nowego Testamentu odnosi się do całego okresu doczesności - do momentu powrotu Pana Jehoszua. „Tedy odpowiadając, rzekł im Jezus: Synowie tego wieku żenią się i za mąż wydają. (35) Ale ci, którzy godni są, aby dostąpili onego wieku, i powstaną od umarłych, ani się żenić, ani za mąż dawać będą.” (Łukasza 20:34-35 BG).
Jasne i proste?
Ziemia została stworzona w konkretnym celu, na wyznaczony czas – aby doświadczyć nas, materialnych ludzi, a następnie zebrać z ziemi „pszenicę” (dzieci Boże) i zawieść do „stodoły” (Domu Ojca).
Dla materialnych ludzi (pierwszego człowieka) – materialna ziemia.
Dla uwielbionych, przemienionych na podobieństwo Pana ludzi – Raj, duchowa rzeczywistość, prawdziwa Ojczyzna w Domu Ojca.
Jeżeli ktoś znowu zapyta:
„Dlaczego Bóg miałby niszczyć niebo, które jest miejscem Jego zamieszkania?”
Jeżeli nie wynika to z braku „nowonarodzenia”, to bierze się to zapewne z niezrozumienia pojęcia nieba.
Biblia mówi nam o trzech „niebach”, gdzie pierwsze, to nasze literalne niebo widzialne gołym okiem:
„Potem rzekł Bóg: Niech powstanie sklepienie pośród wód i niech oddzieli wody od wód! (7) Uczynił więc Bóg sklepienie, i oddzielił wody pod sklepieniem od wód nad sklepieniem; i tak się stało. (8) I nazwał Bóg sklepienie niebem. I nastał wieczór, i nastał poranek - dzień drugi” (1 Mojżesza 1:6-8).
Drugie niebo, czyli niebiosa niebios, to literalny wszechświat, który ciężko nam zaobserwować bez specjalistycznych narzędzi:
„Na początku stworzył Bóg niebo i ziemię” (1 Mojżesza 1:1).
„Lecz czy naprawdę zamieszka Bóg z człowiekiem na ziemi? Oto niebiosa i niebiosa niebios nie mogą cię ogarnąć, a cóż dopiero ten przybytek, który zbudowałem?!” (2 Kronik 6:18).
„Ty stworzyłeś niebiosa, niebiosa niebios i cały ich zastęp, ziemię i wszystko, co jest na niej, morza i wszystko, co jest w nich” (Nehemiasza 9:6 oraz 5 Mojżesza 10:14).
Trzecie niebo – to dopiero miejsce, w którym jest umiejscawiana obecność Boża, Raj Boży, Dom Ojca, „przygotowany od założenia świata.”
Samo słowo „raj” występuje tylko trzykrotnie w Biblii.
Przeczytajmy te wersety i odpowiedzmy sobie, gdzie biblia umiejscawia raj:
„Znałem człowieka w Chrystusie, który przed czternastu laty - czy to w ciele było, nie wiem, czy poza ciałem, nie wiem, Bóg wie - został uniesiony w zachwyceniu aż do trzeciego nieba. (3) I wiem, że ten człowiek - czy to w ciele było, czy poza ciałem, nie wiem, Bóg wie - (4) został uniesiony w zachwyceniu do raju i słyszał niewypowiedziane słowa, których człowiekowi nie godzi się powtarzać.” (2 Koryntian 12:2-4).
Biblia jednoznacznie umiejscawia raj w niebie, co potwierdza Objawienie 2:7:
„Kto ma uszy, niechaj słucha, co Duch mówi do zborów. Zwycięzcy dam spożywać z drzewa żywota, które jest w raju Bożym.”
Oto trzecie - ostatnie miejsce gdzie występuje słowo raj:
„I rzekł mu: Zaprawdę, powiadam ci dziś będziesz ze mną w raju” (Łukasza 23:43).
Człowiek, o którym pisał Paweł nie został uniesiony w zachwyceniu do Edenu, ale do Raju, gdzie czekają na zbawionych rzeczy, o których nam się nie śniło.
Raj to nie Eden, to coś daleko wspanialszego, to miejsce ukryte pod symbolami, wyrażeniami, takimi jak: „Dom Ojca”, „Trzecie Niebo”, „Nowe Niebo i Nowa Ziemia”…
Raj, do którego zdążamy, Pismo Święte jednoznacznie utożsamia z niebem (trzecim niebem), rozumieli to patriarchowie wiary:
„Wszyscy oni poumierali w wierze, nie otrzymawszy tego, co głosiły obietnice, lecz ujrzeli i powitali je z dala; wyznali też, że są gośćmi i pielgrzymami na ziemi. (14) Bo ci, którzy tak mówią, okazują, że ojczyzny szukają. (15) I gdyby mieli na myśli tę, z której wyszli, byliby mieli sposobność, aby do niej powrócić; (16) lecz oni zdążają do lepszej, to jest do niebieskiej. Dlatego Bóg nie wstydzi się być nazywany ich Bogiem, gdyż przygotował dla nich miasto.” (Hebrajczyków 11:13-16).
„ Jestem gościem na ziemi, Nie ukrywaj przede mną przykazań swoich!” (Psalm 119:19).
„…abyście długo żyli na ziemi, na której jesteście gośćmi!” (Jeremiasza 35:7).
„Lecz Bóg wyzwoli duszę moją z krainy umarłych, Ponieważ weźmie mnie do siebie. Sela” (Psalm 49:16).
Czy w twoim sercu drogi czytelniku również jest rozlana ta jedna, wspólna dla dzieci Bożych wspaniała nadzieja, która przyświecała i o której wspominali apostołowie?
„Nasza zaś ojczyzna jest w niebie, skąd też Zbawiciela oczekujemy, Pana Jezusa Chrystusa,” (Filipian 3:20).
Czy ty również w to uwierzyłeś?
„A nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy przez ich słowo uwierzą we mnie(24) Ojcze! Chcę, aby ci, których mi dałeś, byli ze mną, gdzie Ja jestem, aby oglądali chwałę moją, którą mi dałeś, gdyż umiłowałeś mnie przed założeniem świata” (Jana 17:20, 24).
Wspaniała obietnica, którą potwierdził nam sam Syn Boży:
„Niechaj się nie trwoży serce wasze; wierzcie w Boga i we mnie wierzcie! (2) W domu Ojca mego wiele jest mieszkań; gdyby było inaczej, byłbym wam powiedział. Idę przygotować wam miejsce. (3) A jeśli pójdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę znowu i wezmę was do siebie, abyście, gdzie Ja jestem, i wy byli.” (Jana 14:1-3).
„Jeśli kto chce mi służyć, niech idzie za mną, a gdzie Ja jestem, tam i sługa mój będzie; jeśli kto mnie służy, uczci go Ojciec mój.” (Jana 12:26).
„Królestwo moje nie jest z tego świata; gdyby z tego świata było Królestwo moje, słudzy moi walczyliby, abym nie był wydany Żydom; bo właśnie Królestwo moje nie jest stąd” (Jana 18:36).
Nasz Zbawiciel zdecydowanie potwierdził także to, że, na pewno nie będziemy mieli ziemskich – cielesnych ciał:
„I rzekł do nich Jezus: Synowie tego świata żenią się i za mąż wychodzą, (35) lecz ci, którzy zostają uznani za godnych dostąpienia tamtego świata i zmartwychwstania, ani się nie żenią, ani za mąż nie wychodzą. (36) Gdyż już nie mogą umrzeć, są bowiem równi aniołom, a jako uczestnicy zmartwychwstania są synami Bożymi.” (Łukasza 20:34-38).
Rozumie to każdy, kto się z Boga narodził, gdyż „jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do królestwa Bożego”.
Nauka o ustanowieniu tysiąc letniego Królestwa na ziemi po powrocie Pana, jak i podział na klasy niebiańską i ziemską jest sprzeczna ze Słowem Bożym.
Jehoszua wyraźnie powiedział, że chce, aby wszyscy powołani do jednej nadziei, przebywali razem z Nim, dlaczego mu nie wierzyć?
Czasami problem rodzi się również w momencie, kiedy wizje proroków Starego Testamentu próbujemy wcisnąć w jasne nauczanie Nowego Testamentu, zapominając, że swoje wypełnienie znalazły w Chrystusie.
Dochodzimy w ten sposób do paradoksów (Zobacz artykuł „Wizje Izajasza”).
http://jehoszua.dbv.pl/readarticle.php?article_id=26
Stary Testament kierował wzrok na nadchodzącego Chrystusa.
„Przykazał nam też, abyśmy ludowi głosili i składali świadectwo, że On jest ustanowionym przez Boga sędzią żywych i umarłych. (43) O nim to świadczą wszyscy prorocy, iż każdy, kto w niego wierzy, dostąpi odpuszczenia grzechów przez imię jego.” (Dzieje 10:42-43).
W Synu Bożym wszystkie proroctwa znalazły swoje wypełnienie:
„Ale teraz niezależnie od zakonu objawiona została sprawiedliwość Boża, o której świadczą zakon i prorocy” (Rzymian 3:22).
„Bo obietnice Boże, ile ich było, w nim znalazły swoje "Tak" (2 Koryntian 1:20).
„I wszyscy prorocy, począwszy od Samuela, którzy kolejno mówili, zapowiadali te dni.” (Dzieje 3:22).
Wszystkie proroctwa Starego Testamentu odnosiły się do czasów sprzed ziemskiej działalności Jehoszua, do Jego ziemskiej działalności oraz do rzeczywistości, która zaistniała zaraz po Jego ziemskiej działalności (często poprzez alegoryczne obrazy), a nie wybiegały dalej, tj. do momentu powtórnego przyjścia Syna Bożego!
Te rzeczy zostały objawione apostołom, a później nam poprzez spisanie ich w kanonie Nowego Testamentu.
„Do czasów Jana był zakon i prorocy, od tego czasu jest zwiastowane Królestwo Boże” (Łukasza 16:16).
Zrozummy to i czerpmy wiedzę z przeszłości (ST), gdyż:
„Cokolwiek, bowiem przedtem napisano, dla naszego pouczenia napisano, abyśmy przez cierpliwość i przez pociechę z Pism nadzieję mieli.” (Rzymian 15:4).
Pamiętając, że całe Pismo jest natchnione, ale pełnia objawienia i prawdy jest w słowach Chrystusa, który był i jest „światłością świata”.
Zobacz ciąg dalszy w Części 2:
http://jehoszua.dbv.pl/readarticle.php?article_id=66
Paweł Krause |
