|
|
| Żywot wieczny i jego utrata (cz.2) |
Ciąg dalszy CZĘŚĆ 2
A zatem ponownie podkreślam to samo - jesteśmy oczyszczeni - usprawiedliwieni (zbawieni) darmo z łaski przez wiarę, niezależnie od naszych pierwotnych uczynków, ale jesteśmy usprawiedliwieni w celu pełnienia uczynków „miłości prawdy”, wynikających z otrzymanej darmo łaski i poznania kochanego Ojca i Syna. Natomiast choćby nieaktualne przykazania Mojżesza (w tym tzw. „dekalog” na przykład z kamiennym „nie cudzołóż”, „nie zabijaj” – to za o wiele za mało w stosunku do NOWEGO PRAWA – ZAKONU CHRYSTUSOWEGO – 1 Koryntian 9:21) łaski tej i miłości nie naśladują, dlatego dopełniajcie swoje zbawienie przez wiarę czynną w miłości, prawdzie i czystości (uświęceniu).
„Odłączyliście się od Chrystusa wy, którzy w zakonie (Mojżesza) szukacie usprawiedliwienia; wypadliście z łaski. (5) Albowiem my w Duchu oczekujemy spełnienia się nadziei usprawiedliwienia z wiary, (6) bo w Chrystusie Jezusie ani obrzezanie, ani nieobrzezanie (święta, obrzędy, diety i sabaty) nic nie znaczy, lecz wiara, która jest czynna w miłości. (7) Biegliście dobrze; któż wam przeszkodził być posłusznymi prawdzie? (8) Namawianie takie nie pochodzi od tego, który was powołuje. (9) Trochę kwasu (np. „dekalog”) całe ciasto zakwasza” (Galatów 5:4-8). „Wkradli się bowiem pomiędzy was jacyś ludzie, na których od dawna wypisany został ten wyrok potępienia, bezbożni, którzy łaskę Boga naszego obracają w rozpustę i zapierają się naszego jedynego Władcy i Pana, Jezusa Chrystusa” (Judy 1:4).
Ten schemat wiary i uczynków, bardzo dobrze widać tutaj:
„Albowiem łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie z was: Boży to dar; (9) nie z uczynków, aby się kto nie chlubił. (10) Jego bowiem dziełem jesteśmy, stworzeni w Chrystusie Jezusie do dobrych uczynków, do których przeznaczył nas Bóg, abyśmy w nich chodzili” (Efezjan 2:8-10).
„Stworzeni w Chrystusie Jezusie”, to znaczy narodzeni na nowo.
Do czego? - „do dobrych uczynków”.
Wiersze 8-9 przekazują prawdę o darmowym usprawiedliwieniu z łaski, niezależnie od uczynków poprzedzających łaskę.
Werset 10 natomiast przekazuje prawdę o tym, że po pierwszym akcie usprawiedliwienia Bóg wymaga dobrych uczynków, a więc uczynków naśladujących łaskę (miłość). Mówiąc ściślej upodabniania się do Syna Bożego, który jest obrazem Boga Ojca, który nam z kolei przykazał:
„Jako dzieci posłuszne nie kierujcie się pożądliwościami, jakie poprzednio wami władały w czasie nieświadomości waszej, (15) lecz za przykładem świętego, który was powołał, sami też bądźcie świętymi we wszelkim postępowaniu waszym, (16) ponieważ napisano: Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty. (17) A jeśli wzywacie jako Ojca tego, który bez względu na osobę sądzi każdego według uczynków jego, żyjcie w bojaźni przez czas pielgrzymowania waszego” (1 Piotra 1:14-17).
Bez uczynków nie można dać świadectwa wiary (Jakuba 2:18).
Wiara staje się doskonała, gdy jest potwierdzona przez uczynki (Jakuba 1:3-4, 22).
„Widzicie, że człowiek bywa usprawiedliwiony z uczynków, a nie jedynie z wiary” (Jakuba 2:24).
Prawdą jest, że Bóg jedynie na podstawie naszej wiary okazuje nam łaskę, wymazując nasze wszystkie grzechy, dzięki dziełu odkupienia Jego Syna, jako syna człowieczego. Ale to w ogóle nie oznacza, że skoro panuje łaska, to już nic nie musimy robić!
„Cóż tedy? Czy mamy grzeszyć, dlatego że nie jesteśmy pod zakonem, lecz pod łaską? Przenigdy! (16) Czyż nie wiecie, że jeśli się oddajecie jako słudzy w posłuszeństwo, stajecie się sługami tego, komu jesteście posłuszni, czy to grzechu ku śmierci, czy też posłuszeństwa ku sprawiedliwości? (22) Teraz zaś, wyzwoleni od grzechu, a oddani w służbę Bogu, macie pożytek w poświęceniu, a za cel żywot wieczny” (Rzymian 6:15-18).
Jedną z funkcji łaski Bożej (1 Piotra 4:10) jest nauczanie i ćwiczenie wierzących:
„Albowiem okazała się łaska Boża, zbawienna dla wszystkich ludzi. Nauczając nas, abyśmy wyrzekli się bezbożności i światowych pożądliwości, i na tym doczesnym świecie wstrzemięźliwie, sprawiedliwie i pobożnie żyli” (Tytusa 2:11-12).
USPRAWIEDLIWIONY z grzechów w krwi Jehoszua Chrystusa chrześcijanin, dąży do UŚWIĘCENIA swego życia, ponieważ „nie powołał nas Bóg do nieczystości, ale do świętości” (1 Tesaloniczan 4:7).
Świętość (inaczej mówiąc oczyszczenie z grzechów, usprawiedliwienie) daje nam Bóg w Chrystusie. Jednak o uświęcenie swego życia musimy zabiegać osobiście (wsparci mocą Bożą) – mamy dążyć do światłości i to jest codzienny proces, codzienna walka z grzechem i pożądliwościami tego świata, z kłamstwami, z fałszywymi naukami, ze „złymi mocami w okręgach niebieskich” oraz słabościami własnego ciała.
To Jehoszua ma być Jedynym Panem życia, a nie grzech - słabości naszego ciała, czy też ludzkie fałszywe nauki, nakazy, zakazy, w tym kamienne tablice, itp. obecne religijne „creda wiary”, które opracowują sobie ludzie, aby głosić swoje ludzkie nauki, między innymi nauczać, że chrześcijańskie życie musi charakteryzować się przestrzeganiem tzw. „dekalogu”, zachowywaniem określonej diety, czy przynależnością do jakiejś organizacji ludzkiej – tylko cieleśni (ślepi, uparci, nieposłuszni) ludzie mogą takie rzeczy głosić.
Oto przykład KCHDS, którzy odłączyli się od ADS i choć nie przyjęli piętna trójosobowego boga, to głoszą między innymi:
„Jako Kościół mamy swoje Credo - zbiór podstawowych zasad wiary, wyprowadzonych z Pisma Świętego. Każdy, kto chce zostać członkiem Kościoła jest zobowiązany je poznać i uwierzyć, przyjąć i praktykować w swoim życiu” (GK 4/2006).
„Ujmując rzecz najprościej, my opowiadamy się za wiernym i konsekwentnym przestrzeganiem wszystkich Dziesięciu Słów, które Bóg napisał Swoim palcem (2 Mojżesza 31,18), i przekazał Swojemu ludowi! Dekalog traktujemy jako święte i niezmienne Boże Prawo, obowiązujące wszystkich ludzi w każdym czasie i miejscu… Bo skoro ja wiem, że Ty konsekwentnie odrzucasz IV przykazanie Bożego Dekalogu, święty Sabat - to uważam za grzech wobec Boga” (GK 3/2005).
Oni nie są zainteresowani tym, to co Bóg uważa, jak i posłuszeństwem względem Jego Słowa – Syna Bożego - „oni” wolą Mojżesza i swoje zakazy i nakazy ustanowić „Panem”.
„Niechże was tedy nikt nie sądzi z powodu pokarmu i napoju albo z powodu święta lub nowiu księżyca bądź szabatu” (Kolosan 2:16).
„Kimże ty jesteś, że osądzasz cudzego sługę? Czy stoi, czy pada, do pana swego należy; ostoi się jednak, bo Pan ma moc podtrzymać go. (5) Jeden robi różnicę między dniem a dniem, drugi zaś każdy dzień ocenia jednakowo; niechaj każdy pozostanie przy swoim zdaniu” (Rzymian 14:4-5).
My natomiast „chociaż żyjemy jako ludzie, to jednak w walce nie kierujemy się ludzkimi względami. (4) Oręż, którym posługujemy się w walce, nie jest bowiem czysto ludzki, lecz zawiera moce Boże, które burzą nawet warowne twierdze. Burzymy rozumowania (5) i wszelką wyniosłość, która podnosi się przeciw poznaniu Boga, a każdy umysł skłaniamy do posłuszeństwa Chrystusowi. (6) Jesteśmy gotowi karać każdy objaw nieposłuszeństwa, skoro tylko urzeczywistni się w pełni wasze posłuszeństwo” (2 Koryntian 10:3-6).
Pamiętajmy, że do Zgromadzenia Ojca, Syna i ludu Bożego nie „nie wejdzie nic nieczystego ani nikt, kto czyni obrzydliwość i kłamie” (Objawienie 21:27) i że gdy Pan „przyjdzie w chwale Ojca swego z aniołami swymi, i wtedy odda każdemu według uczynków jego” (Mateusza 16:27).
Pamiętajmy, że uczynki są tożsame z wiarą – idą w parze - wypływają z wiary Syna i w Syna – wypływają z naszego posłuszeństwa przykazaniom i nauce zawartej w NT.
„Ten nakaz daję ci, synu Tymoteuszu, abyś według dawnych głoszonych o tobie przepowiedni staczał zgodnie z nimi dobry bój, (19) zachowując wiarę i dobre sumienie (uczynki), które pewni ludzie odrzucili i stali się rozbitkami w wierze” (1 Tymoteusza 1:18-19).
„Prawdziwa to mowa i chcę, abyś przy tym obstawał, żeby ci, którzy uwierzyli w Boga, starali się celować w dobrych uczynkach. To jest dobre i użyteczne dla ludzi. (9) A głupich rozpraw i rodowodów, i sporów, i kłótni o zakon unikaj; są bowiem nieużyteczne i próżne” (Tytusa 3:8-9).
„A komu to przysiągł, że nie wejdą do odpocznienia jego, jeśli nie tym, którzy byli nieposłuszni? (uczynki) (19) Widzimy więc, że nie mogli wejść z powodu niewiary” (Hebrajczyków 3:18-19).
Brak posłuszeństwa i przeciwstawianie się Prawdzie Słowa Bożego (wiara), której pełnię objawił nam Jehoszua osobiście i przez apostołów – jest równoznaczne z pełnieniem niegodziwych uczynków, te dwa elementy są ze sobą nierozerwalnie powiązane.
„Ty jednak przez zatwardziałość swoją i nieskruszone serce gromadzisz sobie gniew na dzień gniewu i objawienia sprawiedliwego sądu Boga, (6) który odda każdemu według uczynków jego: (7) tym, którzy przez trwanie w dobrym uczynku dążą do chwały i czci, i nieśmiertelności, da żywot wieczny; (8) tych zaś, którzy o uznanie dla siebie zabiegają i sprzeciwiają się prawdzie, a hołdują nieprawości, spotka gniew i pomsta” (Rzymian 2:5-8, por. Izajasza 3:11-12).
„Odda mu Pan według uczynków jego; (15) jego i ty się strzeż; albowiem bardzo się sprzeciwił słowom naszym” (2 Tymoteusza 4:14-15).
Okazana nam łaska Boża zobowiązuje do wyznawania PRAWDY, do miłości, do prowadzenia czystego, wolnego od złych pożądliwości życia (uświęcenia), „bacząc, żeby nikt nie pozostał z dala od łaski Bożej” (Hebrajczyków 12:15).
To, że jesteśmy pod łaską nie oznacza, że możemy naginać Słowo Boże do własnych przekonań lub też grzeszyć, gdyż jesteśmy pod „zakonem Chrystusowym” (1 Koryntian 9:20-21) – zakonem PRAWDY, ducha, wolności, miłości - zakonem, który polega na tym, aby wierzyć (Objawienie 14:12), a także myśleć (2 Koryntian 10:5-6), mówić (1 Piotra 4:11, Jana 1:1) i postępować (1 Jana 2:6), jak Jedyny Pan, Król, Nauczyciel (Mistrz nauczycieli), Pasterz, Droga, dawca Nowego zakonu wiary – Syn Boży Jehoszua (Światłość).
„Jeśli zaś chodzimy w światłości, jak On sam jest w światłości, społeczność mamy z sobą, i krew Jezusa Chrystusa, Syna jego, oczyszcza nas od wszelkiego grzechu” (1 Jana 1:7).
„Kto wierzy w niego, nie będzie sądzony; kto zaś nie wierzy, już jest osądzony dlatego, że nie uwierzył w imię jednorodzonego Syna Bożego. (19) A na tym polega sąd, że światłość przyszła na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność, bo ich uczynki były złe. (20) Każdy bowiem, kto źle czyni, nienawidzi światłości i nie zbliża się do światłości, aby nie ujawniono jego uczynków. (21) Lecz kto postępuje zgodnie z prawdą, dąży do światłości, aby wyszło na jaw, że uczynki jego dokonane są w Bogu” (Jana 3:18-21). „A jako współpracownicy napominamy was, abyście nadaremnie łaski Bożej nie przyjmowali” (2 Koryntian 6:1).
Zanim człowiek podejmie decyzję o przystąpieniu do Królestwa Bożego powinien najpierw rozważyć, czy gotów jest oddać na rzecz Królestwa to, czego ono wymaga.
„Któż bowiem z was, chcąc zbudować wieżę, nie usiądzie najpierw i nie obliczy kosztów, czy ma na wykończenie? (29) Aby gdy już położy fundament, a nie może dokończyć, wszyscy, którzy by to widzieli, nie zaczęli naśmiewać się z niego, (30) mówiąc: ten człowiek zaczął budować, a nie mógł dokończyć” (Łukasza 14:28).
Chwilę wcześniej Pan powiedział:
„Jeśli kto przychodzi do mnie, a nie ma w nienawiści ojca swego i matki, i żony, i dzieci, i braci, i sióstr, a nawet i życia swego, nie może być uczniem moim. (27) Kto nie dźwiga krzyża swojego, a idzie za mną, nie może być uczniem moim” (Łukasza 14:26-27).
Wersety te stanowią bezpośredni kontekst paraboli o wieży i wskazują na jej sens. Jeśli na przykład rodzina staje na przeszkodzie służenia Chrystusowi, chrześcijanin musi „mieć ją w nienawiści” (hiperbola), to znaczy musi zachować wierność Synowi Bożemu, kosztem rodziny. Nie musi tu wcale chodzić o rodzinę niewierzącą jedynie. Dla przykładu, gdy na rzymskich arenach lub podczas średniowiecznej teokracji papiestwa umierali męczennicy, często mieli wybór: „zaprzyj się wiary, a zachowasz życie”. Wielu z nich miało żony i dzieci. Wybór wierności Synowi Jednego Boga pociągał za sobą nie tylko ofiarę własną, ale też na przykład wdowieństwo i sieroctwo wierzących najbliższych, ich ból i ciężką doczesność. Dlatego też, Pan naucza, że dla Królestwa trzeba być już na starcie gotowym na wszelkie koszty:
„Tak więc każdy z was, który się nie wyrzeknie wszystkiego, co ma, nie może być uczniem moim” (Łukasza 14:33).
Ale niektórzy dają Panu odpór - nie muszę wyrzekać się wszystkiego, bo zbawiony jestem z łaski, za darmo.
Chrystus naucza, że nie mogą być uczniami bez wyrzeczeń, oni - że mogą, bo łaska.
Zamiast przyjąć jednoznaczne słowa Chrystusa, wolą żyć w przekonaniu, że apostoł Paweł przeczy swemu Panu. Cytują Pawła przeciw Chrystusowi. Przez dwie czy trzy błędnie rozumiane wypowiedzi Pawła eliminują ogrom nakazów tego samego Pawła i zarazem przykazania Chrystusa.
Problem leży w ich chceniu, które opowiada się za tym, co łechce ich uszy. Miłują świat i chcą realizować jedynie swoje egoistyczne potrzeby „tu i teraz”. Wolą wierzyć w to, że trwanie łaski jest wolne od jakichkolwiek Bożych warunków. Tacy ludzie są jak ktoś, kto chce zbudować „wieżę” za drobne. Sądzi, że to możliwe, co czyni go pożałowania godnym.
Podczas głoszenia „Dobrej Nowiny” o Synu Bożym, dziele odkupienia grzechów przez Chrystusa, o obecnym panowaniu Królestwa Bożego wśród „wierzących i posłusznych” chrześcijan - ludziom trzeba od początku podawać pełną Ewangelię, tak by mogli obliczyć koszty budowy „wieży” i podjąć świadomą decyzję, aby się nie rozczarowali i nie pytali później, jak choćby świadomie niewierzący bałwochwalcy wyznający boga trójjedynego:
„Nie każdy, kto do mnie mówi: Panie, Panie, wejdzie do Królestwa Niebios; lecz tylko ten, kto pełni wolę Ojca mojego, który jest w niebie. (22) W owym dniu wielu mi powie: Panie, Panie, czyż nie prorokowaliśmy w imieniu twoim i w imieniu twoim nie wypędzaliśmy demonów, i w imieniu twoim nie czyniliśmy wielu cudów? (23) A wtedy im powiem: Nigdy was nie znałem. Idźcie precz ode mnie wy, którzy czynicie bezprawie” (Mateusza 7:21-23).
Podsumowanie.
Żywot wieczny:
1. WIARA (świadectwo Jednego Boga Ojca o Jednorodzonym Synu i Jego ziemskim dziele odkupienia, jako „syna człowieczego”. Szczere, dziecinne wierzenie Synowi we wszystko, co powiedział osobiście i przez apostołów, jako pełni objawienia Prawdy (woli) Bożej - Jana 3:35-36, 15:8-10).
2. POSŁUSZEŃSTWO Synowi (zachowywanie Jego przykazań, pielęgnowanie Jego nauki w sercu i na ustach, całkowite oddanie Jemu, jako Jedynemu Panu i Królowi obecnie panującemu w Królestwie Bożym).
Miary posłuszeństwa:
1. Trzymanie się wyłącznie nauki Chrystusowej (NT) – nie wykraczanie poza, gdyż cała „prawda jest w Jezusie” (Efezjan 4:21).
2. Proste postępowanie zgodnie z nauką i przykazaniami Chrystusa (NT).
„Kto mówi, że w nim mieszka, powinien sam tak postępować, jak On postępował” (1 Jana 2:6).
„A z tego wiemy, że go znamy, jeśli przykazania jego zachowujemy. (4) Kto mówi: Znam go, a przykazań jego nie zachowuje, kłamcą jest i prawdy w nim nie ma. (5) Lecz kto zachowuje Słowo jego, w tym prawdziwie dopełniła się miłość Boża. Po tym poznajemy, że w nim jesteśmy. (6) Kto mówi, że w nim mieszka, powinien sam tak postępować, jak On postępował” (1 Jana 2:3-6).
Porzucając życie „według ciała” i fałszywe nauki - utkwijmy wzrok w Synu Bożym (Efezjan 4:13-16) - oddajmy z miłości nasze życie Temu, któremu zawdzięczamy nasze życie i cudowną nadzieję, Temu, który z woli Ojca, jak i swojej - poniósł za nas karę śmierci i „wydał samego siebie za grzechy nasze, aby nas wyzwolić z teraźniejszego wieku złego według woli Boga i Ojca naszego, (5) któremu chwała na wieki wieków. Amen” (Galatów 1:4-5).
„Bo miłość Chrystusowa ogarnia nas, którzy doszliśmy do tego przekonania, że jeden za wszystkich umarł; a zatem wszyscy umarli; (15) a umarł za wszystkich, aby ci, którzy żyją, już nie dla siebie samych żyli, lecz dla tego, który za nich umarł i został wzbudzony” (2 Koryntian 5:14-15).
Bracia i Siostry! Trwajmy w tym, co już osiągnęliśmy, zjednoczeni w „miłości Prawdy”, stale oczyszczając się (z fałszywych nauk i nieczystych myśli, czy postępowania) „aż dojdziemy wszyscy do jedności wiary i poznania Syna Bożego, do męskiej doskonałości, i dorośniemy do wymiarów pełni Chrystusowej, (14) abyśmy już nie byli dziećmi, miotanymi i unoszonymi lada wiatrem nauki przez oszustwo ludzkie i przez podstęp, prowadzący na bezdroża błędu, (15) lecz abyśmy, będąc szczerymi w miłości, wzrastali pod każdym względem w niego, który jest Głową, w Chrystusa, (16) z którego całe ciało spojone i związane przez wszystkie wzajemnie się zasilające stawy, według zgodnego z przeznaczeniem działania każdego poszczególnego członka, rośnie i buduje siebie samo w miłości” (Efezjan 4:13-16).
Pozdrawiam serdecznie w umiłowanym Panu.
„Strzeż tego, co ci powierzono, unikaj pospolitej, pustej mowy i sprzecznych twierdzeń, błędnej, rzekomej nauki, (21) do której niejeden przystał i od wiary odpadł. Łaska niech będzie z wami!” (1 Tymoteusza 6:20-21).
Paweł Krause
|
|
Komentarze |
|---|
dnia maja 25 2012 22:38:37
Dziękuję Jak zawsze...
Twoja siostra |
dnia maja 27 2012 13:49:18
To ja dziękuje Siostro.
Niekiedy jedno zdanie znaczy więcej niż sto...
Pozdrawiam w umiłowamnym Panu,
Paweł |
|
|
Dodaj komentarz |
|---|
| Zaloguj się, żeby móc dodawać komentarze.
|
|
|
Logowanie |
|---|
Zapomniane hasło? Wyślemy nowe, kliknij TUTAJ.
|
|
|
