Na początek zacytujmy jeden z najważniejszych i najcenniejszych fragmentów Pisma:
„A to jest żywot wieczny, aby poznali ciebie, jedynego prawdziwego Boga i Jezusa Chrystusa, którego posłałeś.” (Jana 17:3).
Nasz Pan, będąc na ziemi powiedział Żydom, którzy byli przekonani, że znają Boga:
„Mnie uwielbia Ojciec mój, o którym mówicie, że jest Bogiem waszym. (55) I nie poznaliście go, ale Ja go znam” (Jana 8:54-55).
Również w Jana 8:18-19, Mesjasz stwierdził, że Żydzi nie znają Boga, zwłaszcza Boga, jako Ojca.
Chrystus natomiast posługiwał się wyłącznie tym określeniem Boga:
„A wy tak się módlcie: Ojcze nasz, któryś jest w niebie, święć się imię twoje” (Mat.6:9),
„Ojcze, dziękuję ci, żeś mnie wysłuchał.” (Jana 11:41),
„Ojcze, uwielbij imię swoje” (Jana 12:28),
„Ojcze! Nadeszła godzina; uwielbij Syna swego” (Jana 17:1),
„Ojcze, w ręce twoje polecam ducha mego.” (Łuk.23:46).
To właśnie to imię Mesjasz objawił ludzkości. Ojca, pełnego miłości, dobra i sprawiedliwości, który pragnie nas ze Sobą pojednać.
Uważam, że nie można lepiej określić/nazwać Boga, jak właśnie OJCIEC. Przecież, nawet dzieci, nie zwracają się do swoich rodziców po imieniu – Józef, Heniu, itd., tylko ojcze, tato, tatusiu – właśnie przez szacunek i miłość do rodzica, która się w tych określeniach zawiera.
Tato, tatusiu – czyli Abba:
„wzięliście ducha synostwa, w którym wołamy: Abba, Ojcze! (16) Ten to Duch świadczy wespół z duchem naszym, że dziećmi Bożymi jesteśmy.” (Rz.8:15).
Jeśli jesteście naśladowcami Syna Bożego, to jesteście:
„A ponieważ jesteście synami, przeto Bóg zesłał Ducha Syna swego do serc waszych, wołającego: Abba, Ojcze! (Gal.4:6).
Czy będąc przepełnionymi miłością i dziękczynieniem, podczas którejś z modlitwy, zdarzyło się już wam zwrócić do Boga – Kochany Ojcze, Tatusiu?
Myślę, że doskonale zrozumieli istotę Boga, pierwsi chrześcijanie, o czym świadczą wypowiedzi nowotestamentowych autorów:
„Napisałem wam, dzieci, gdyż znacie Ojca” (1 Jana 2:14).
„Dlatego zginam kolana moje przed Ojcem” (Ef.3:14).
„wszakże dla nas istnieje tylko jeden Bóg Ojciec, z którego pochodzi wszystko i dla którego istniejemy, i jeden Pan, Jezus Chrystus” (1 Kor.8:6).
„Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, Ojciec miłosierdzia” (2 Kor.1:3).
„jeden Pan (Jehoszua), jedna wiara, jeden chrzest; (6) jeden Bóg i Ojciec wszystkich” (Ef.4:5-6).
Gdyż takie właśnie jest odwieczne imię i natura naszego Kochającego Boga:
„Ty wszak jesteś naszym ojcem, gdyż Abraham nas nie zna, a Izrael nas nie uznaje! Ty, Panie, jesteś naszym ojcem i naszym Odkupicielem. To jest twoje imię od wieków.” (Iz. 63:16).
Nie chodzi tu o dosłowne imię, ale o charakter Boga, jako kochającego, łaskawego Ojca, który pragnie każdego zbawić:
„I myślałem, że będziecie na mnie wołać: Mój ojcze! I nie odwrócicie się ode mnie” (Jer.3:19).
Imię/tytuł JHWH Izraelici znali bardzo dobrze, lecz zamiast z miłości i wdzięczności, służyli Mu wedle litery prawa, według wyuczonego przepisu, tradycji:
"Ponieważ ten lud zbliża się do mnie swoimi ustami i czci mnie swoimi wargami, a jego serce jest daleko ode mnie, tak że ich bojaźń przede mną jest wyuczonym przepisem ludzkim, (14) dlatego też Ja będę nadal dziwnie postępował z tym ludem" (Iz.29:13-14).
W Psalmie 22 czytamy: "Będę głosił Imię Twoje swoim braciom", Jehoszua objawił najpełniej prawdziwe imię/oblicze i wolę Boga, gdyż był ucieleśnieniem przymiotów naszego Stwórcy:
„Objawiłem imię twoje ludziom, których mi dałeś ze świata; twoimi byli i mnie ich dałeś, i strzegli słowa twojego (26) i objawiłem im imię twoje, i objawię, aby miłość, którą mnie umiłowałeś, w nich była, i Ja w nich” (Jana 17:6, 26).
Tymi słowami podsumował Swoje posłannictwo w sensie wyjaśnienia uczniom - na czym polega prawdziwa wola Boża.
Imię Boga, to Jego Istota zwrócona ku nam.
Syn objawił nam Imię Boga. Imieniem tym jest Ojciec, pełen miłości (Jan 3:16; 17:26).
Ojciec, który w swoim Synu pojednał ze Sobą ludzkość (2 Kor 5:18).
Mimo, że Jehoszua opuścił świat, to ojcowska miłość do Syna trwa w wierzących:
„Objawiłem im imię twoje, i objawię, aby miłość, którą mnie umiłowałeś, w nich była, i Ja w nich.”(Jan 17:26).
Dzięki temu, że Syn Boży przyszedł na ziemię i przybliżył nam to odwieczne imię, my, jako Jego dzieci, możemy się do Boga zwracać Ojcze, tak jak nas nasz Pan nauczył i nam objawił:
„Ojca mego i Ojca waszego” (Jana 20:17).
„A wy tak się módlcie: Ojcze nasz” (Mat.6:9).
Czyńmy to, czego nas nauczył i pamiętajmy, że:
„Ojciec miłuje Syna i wszystko oddał w jego ręce. (36) Kto wierzy w Syna, ma żywot wieczny, kto zaś nie słucha Syna, nie ujrzy żywota, lecz gniew Boży ciąży na nim.” (Jana 3:35-36).
„Bo i Ojciec nikogo nie sądzi, lecz wszelki sąd przekazał Synowi, (23) aby wszyscy czcili Syna, jak czczą Ojca. Kto nie czci Syna, ten nie czci Ojca, który go posłał.”(Jana 5:23-23).
Czcili Syna przez wiarę w prawdziwego Jedynego Syna i posłuszeństwo Jego słowom.
W Nowym Przymierzu Bóg zbliżył się do ludzi w Swoim Synu, jak to uwidoczniono w jednym z imion Jehoszua - Immanuel, czyli: "Bóg z nami"(Iz.7:14, Mat.1:23).
Chociaż Boga nikt nigdy nie widział i nie słyszał, to Syn nam miłosiernego Ojca objawił:
„A sam Ojciec, który mnie posłał, wydał o mnie świadectwo. Ani głosu jego nigdy nie słyszeliście, ani postaci jego nie widzieliście,(38) ani słowa jego nie zachowaliście w sobie, ponieważ nie wierzycie temu, którego On posłał. (39) Badacie Pisma, bo sądzicie, że macie w nich żywot wieczny; a one składają świadectwo o mnie” (Jana 5:37-39).
Pamiętajmy, że całe Słowo Boże koncentruje się właśnie na osobie Syna Bożego – Jehoszua.
Jego słowa, przykazania, które przyniósł od Ojca: „nic nie czynię sam z siebie, lecz tak mówię, jak mnie mój Ojciec nauczył” (Jana 8:28) i Jego osoba, jako Jedynego, wywyższonego Syna jest naszą jedyną Drogą do Boga Ojca, którą możemy poznawać dzięki Słowu Bożemu:
„Te zaś są spisane, abyście wierzyli, że Jezus jest Chrystusem, Synem Boga, i abyście wierząc mieli żywot w imieniu jego” (Jana 20:31).
Syn jest naszym Jedynym Pośrednikiem, Światłością, Panem i Królem podczas naszej pielgrzymki do domu Ojca…
Pamiętajmy, że dzięki Jego krwi możemy uczestniczyć w Nowym Przymierzu, pamiętajmy, że to przez słuchanie z wiarą i naśladowanie Pana we wszystkim wypełniamy wolę Boga:
„Przez to uwielbiony będzie Ojciec mój, jeśli obfity owoc wydacie i staniecie się moimi uczniami. (9) Jak mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem; trwajcie w miłości mojej. (10) Jeśli przykazań moich przestrzegać będziecie” (Jana 15:8-10).
Wypełniać wolę Boga, to wierzyć w Syna i strzec przykazań, które nam dał od Ojca, naśladując Go, zamiast polegać na przykład na:
- przynależności do ludzkiej organizacji (KRK, ŚJ, itp.),
- świętowaniu sabatu (Adwentyści i cała masa im podobnych),
- sakramentach, uczynkach i innych ludzkich wymysłach.
„Jak mię posłał Ojciec, który żyje, a Ja przez Ojca żyję, tak i ten, kto mnie spożywa, żyć będzie przeze mnie. (58) Taki jest chleb, który z nieba zstąpił, nie taki, jaki jedli ojcowie i poumierali; kto spożywa ten chleb, żyć będzie na wieki.” (Jana 6:57-58).
Dlatego starajmy się codziennie karmić Słowem. Niech stanie się naszym fundamentem wiary to co mówił Jehoszua.
Uchwyćmy się Go i nie pozwólmy nikomu sobie Go odebrać, kiedy przyjdzie próba wiary, aby nie przytrafiło się nam to samo, co to się przytrafiło niektórym już w pierwszym wieku:
„Obawiam się jednak, ażeby, jak wąż chytrością swoją zwiódł Ewę, tak i myśli wasze nie zostały skażone i nie odwróciły się od szczerego oddania się Chrystusowi. (4) Bo gdy przychodzi ktoś i zwiastuje innego Jezusa, którego myśmy nie zwiastowali, lub gdy przyjmujecie innego ducha, którego nie otrzymaliście, lub inną ewangelię, której nie przyjęliście, znosicie to z łatwością.” (2 Kor.11:3-4).
„Wkradli się bowiem pomiędzy was jacyś ludzie, na których od dawna wypisany został ten wyrok potępienia, bezbożni, którzy łaskę Boga naszego obracają w rozpustę i zapierają się naszego jedynego Władcy i Pana, Jezusa Chrystusa. (5) A chcę przypomnieć wam, którzy raz na zawsze wszystko wiecie, że Pan wybawił wprawdzie lud z ziemi egipskiej, ale następnie wytracił tych, którzy nie uwierzyli” (Judy 1:4).
Czy Juda był nieposłuszny Bogu, nazywając Jego Syna – Jehoszua –Jedynym Panem?
Niech każdy to dobrze rozważy w swoim sercu, gdyż wielu zapiera się Go twierdząc, że był tylko jednym z proroków, lub jednym z aniołów i tylko "Jehowa", (tak nazywają Boga świadkowie Jehowy) jest Panem, któremu należy się cześć.
Bóg natomiast wyraźnie powiedział, że każdy kto chce się do Niego zbliżyć i Mu służyć, ma uznać Jego Syna za swojego Pana i Jemu służyć:
„Albowiem sercem wierzy się ku usprawiedliwieniu, a ustami wyznaje się ku zbawieniu. (11) Powiada bowiem Pismo: Każdy, kto w niego wierzy, nie będzie zawstydzony.” (Rz.10:10-11).
„Bo jeśli ustami swoimi wyznasz, że Jezus jest Panem, i uwierzysz w sercu swoim, że Bóg wzbudził go z martwych, zbawiony będziesz.” (Rz.10:9).
Tak jak istnieje Jeden Bóg Ojciec, tak i jest tylko Jeden Pan – Jehoszua, Syn Boży:
„A któż może zwyciężyć świat, jeżeli nie ten, który wierzy, że Jezus jest Synem Bożym? (13) To napisałem wam, którzy wierzycie w imię Syna Bożego, abyście wiedzieli, że macie żywot wieczny.” (1 Jana 5:5, 13).
Jest tylko jedna Ewangelia – „W nim mamy odkupienie przez krew jego, odpuszczenie grzechów, według bogactwa łaski jego”(Ef.1:7).
– ze strony Syna jest jedna jedyna ofiara, w pełni wystarczająca, raz na zawsze,
- ze strony Boga jest łaska - życie,
- z naszej strony musi być słuchanie Syna (a tym samym Ojca) z wiarą czynną w miłości (czyli żywa wiara, potwierdzona uczynkami, naszym życiem), aby skorzystać z ofiary oraz z łaski Bożej).
„Czy przez uczynki zakonu otrzymaliście Ducha, czy przez słuchanie z wiarą?” (Gal.3:2).
„Przeto obietnica została dana na podstawie wiary, aby była z łaski i aby była zapewniona całemu potomstwu, nie tylko temu, które polega na zakonie, ale i temu, które ma wiarę Abrahama, ojca nas wszystkich”(Rz.4:16).
Istnieje wielu cudownych przymiotów naszego Wszechmogącego Boga, które moglibyśmy rozważać, lecz powróćmy jeszcze do imienia Bożego.
Bóg, jako Jeden, Jedyny, nie musi posiadać imienia własnego, gdyż jest tylko Jeden, i nie ma bytów równorzędnych, od których miałby się odróżniać imieniem.
Natomiast poganie, wyznający politeizm (wielobóstwo), nadawali różne imiona wymyślonym przez siebie bożkom.
Izraelici - wyznający monoteizm, czyli wiarę w Jedynego Boga - mówili o Nim:
"El Szaddaj", "Elion", "Elohim", "Adonaj", "Sabaoth", albo "JHWH".
Były to określenia Boga, Jego natury i przymiotów, i znaczyły tyle, co:
"Najwyższy", "Wszechmogący", "Pan", "Ten, który Jest", itp.
Bóg Ojciec jest Inny, Niezwykły, Wyjątkowy, Wszechmocny, a tak w ogóle jest nie do opisania i określenia ludzkimi słowami. Autorom Pisma Świętego przedstawia się, jako Jeden - Jedyny:
„Słuchaj Izraelu, Jahwe jest naszym Bogiem - JHWH jedyny”(5 Mojżesza 6:4 BT).
„Słuchajże Izraelu: Pan, Bóg nasz, Pan jeden jest.” (BG)
To „Szema Israel” powtarzane przez Żydów w codziennych modlitwach, było podstawowym wyznaniem monoteizmu izraelskiego, który tak zasadniczo oddzielał potomków Abrahama, od wyznawców pogańskiego politeizmu i od bałwochwalstwa.
Wracając do tematu - zadziwiająca jest różnorodność stosowanych imion oraz terminów, które miały określać Boga.
Osobowość Boga została przedstawiona bardzo trafnie w Imieniu: "JESTEM, KTÓRY JESTEM" (2 Mojż.3:14).
Sens tego wyrażenia jest następujący: Bóg będzie taką Osobą dla Swego ludu, jaką objawią Jego zbawcze czyny względem niego. Ponieważ Bóg przedstawiał się ludziom najczęściej pod taką cechą lub możliwością, która w określonej sytuacji była im najbardziej potrzebna:
- bezdzietnemu Abrahamowi ukazał się, jako Bóg Wszechmogący (El Szaddaj-1 Mojż. 17:1),
- zagubionej w pustyni i spragnionej Hagar przedstawił się, jako Bóg Widzący (El Raj - 1 Mojż.16:13),
- gotującemu się na śmierć Hiobowi, jako Odkupiciel (Gaal – Hioba 19:25).
- Ufającemu Dawidowi, jako Tarcza i Opoka (Magen, Csur – Ps.18:3).
- i wiele innych.
I jeśli mowa o Imieniu Bożym, to jak już wspominałem, wyraz "imię", nie może być odbierany dosłownie - w znaczeniu czysto ludzkim, lecz w znaczeniu szerszym - jako istota, a więc wszystko to, co się do Boga odnosi.
Gdy ktoś mówił: "Niech imię Boże będzie uwielbione", znaczyło to: "Niech istota Boża - Sam Bóg niech będzie uwielbiony!".
Czczenie samego Imienia, jako pustego dźwięku, nie miałoby żadnego sensu.
Przecież czytamy jak wszyscy patriarchowie (1 Mojż.1:26; 12:8), wzywali Imienia Bożego przez 2,5 tysiąca lat, nie znając w ogóle tetragramu JHWH, które zostało objawione dopiero Mojżeszowi (2 Mojż. 6:2-3).
Dlatego czcić Imię Boże oznacza oddawanie Bogu czci, poprzez okazywanie posłuszeństwa Jego Słowu, Jego woli, Jego przykazaniom.
Patriarchowie poznali Boga jako tego, dla którego nie ma rzeczy niemożliwych, ale nie poznali go jako Boga, który jest zawsze blisko nich, pragnie ich bliskości i wszędzie im towarzyszy.
Ten przełom nastąpił z chwilą, gdy Bóg zstąpił do Izraelitów na górze Synaj i od tamtego czasu jego obecność cały czas im towarzyszyła. W ten sposób Izraelici poznali Boga jako „Tego, który zawsze jest”.
Powyższą interpretację znaczenia imienia JHWH potwierdza także fragment z księgi Amosa. Prorok zapowiada klęskę, która spadnie na Izrael z powodu jego grzechów i mówi:
„I pozostanie tylko krewny, aby wynieść zwłoki z domu. A gdy zapyta kogoś, kto jest w zakątku domu: Czy jest jeszcze kto z tobą? A tamten odpowie: Nie ma! To doda: Cicho! Gdyż nie wolno wspominać imienia Pana” (Amosa 6:10).
Innymi słowy – Amos, posługując się silną ironią mówi, że Bóg, który zawsze był z Izraelem, opuści go (lud Izraela) z powodu jego grzechów i chociaż dotychczas jego imię brzmiało [On] JEST, odtąd zamieni się ono na NIE MA [Go].
JHWH było hebrajskim neologizmem i wydaje się, że nawet sami Hebrajczycy często nie rozumieli do końca jego znaczenia, powstało ono w oparciu o słowo „היה” = „być, stać się”.
Wydaje się więc, iż JHWH jest zlepkiem trzech zwrotów:
- „היה” = „był”,
- „הוה” = „jest”,
- „יהיה” = „będzie”.
JHWH jest niedokonaną formą hebrajskiego czasownika „hawah”, które może być tłumaczone na „on powoduje że się staje”. Można więc powiedzieć, iż imię JHWH oznacza „[On] jest zawsze” lub „Istniejący”.
Jest rzeczą smutną, że niektórzy ludzie, opacznie rozumieją to zagadnienie, uważając po prostu, że Bóg nazywa się (ma na imię) "Jehowa", i kto często wymawia i propaguje to imię, wypełnia Jego wolę. Jest to poważny błąd i niezrozumienie.
W niektórych przypadkach można powiedzieć, że jest jak mantra, podobnie jak w buddyzmie i hinduizmie zwrot, wyraz lub sylaba, której powtarzanie ma pomóc w opanowaniu umysłu, jako elementu praktyki duchowej.
Ponadto grecki przekład Starego Testamentu, tzw. Septuaginta, która powstała już w III wieku przed Chrystusem (około roku 285) nie zawiera w ogóle tetragram JHWH i co ciekawe oraz istotne - przekład Septuaginty mimo braku tetragramu został fragmentarycznie uwierzytelniony przez Chrystusa oraz apostołów, gdyż większość cytatów i odwołań do starotestamentowego Pisma, pochodzi właśnie z tegoż greckiego przekładu, niezawierającego tetragram JHWH.
Jehoszua cytując Stary Testament z Septuaginty uznał przynajmniej te cytowane fragmenty (na pewno nie całość Septuaginty, która zawiera m. in. sprzeczne z resztą Słowa Bożego księgi, tzw. apokryficzne. Zawierają one również błędy historyczne i geograficzne, w przeciwieństwie do nieomylnego Słowa Bożego), za prawidłowy i wierny oryginałowi tekst Starego Testamentu – nie widział w tym żadnego problemu - akceptował fragmenty Septuaginty i brak tetragramu w tejże Septuagincie, a Jego nauka zawarta w Nowym Testamencie również nie zawiera żadnego imienia własnego Boga, gdyż jak już wcześniej wspominałem Najwyższy, jako Jeden Jedyny nie potrzebuje imienia własnego, kiedy o Nim mówimy, gdyż On jest naszym Jedynym kochanym Bogiem - OJCEM, który „BYŁ, JEST i BĘDZIE BLISKO” i to jest chyba najlepsze oddanie znaczenia słowa JHWH.
P.s.
Osobiście uważam, że zachowanie tetragramu JHWH w ST jest przydatne dla wyraźnego rozróżnia o Kim dokładnie mowa, gdyż wielu „wyszło na świat zwodzicieli”, którzy na przykład utożsamiają Boga Ojca określanego na kartach ST, jako JHWH z Synem Bożym – twierdząc, że to właśnie On był JHWH.
Aby zobaczyć, jakie to niedorzeczne wystarczy przeczytać chociażby następujące fragmenty:
„Przysiągł JHWH i nie pożałuje: Tyś kapłanem na wieki według porządku Melchisedeka”(Psalm 110:4).
Kim jest Ten kapłan JHWH?
„Ogłoszę wyrok JHWH: powiedział do mnie: Tyś Synem moim, ja Ciebie dziś zrodziłem” (Psalm 2:7).
Kim jest Syn JHWH? Jeżeli JHWH to Jehoszua – to kim jest Syn Chrystusa?
„Psalm Dawidowy. Rzekł Pan (w org. JHWH) Panu (w org. Adon) memu: Siądź po prawicy mojej, Aż położę nieprzyjaciół twoich jako podnóżek pod nogi twoje!” (Psalm 110:1).
W Psalmie 110:1 występują dwie osoby: JHWH i Pan (Adon). Jeżeli JHWH miałby być Jehoszua – to kim jest Ten, który usiadł po Jego prawicy?
W kopiach „oryginałów” Pisma nigdzie nie jest napisane „Jehowa”, natomiast współczesny tekst hebrajski (nieposiadający samogłosek) podaje tetragram „JHWH”.
Imię to było zapisane za pomocą czterech spółgłosek hebrajskich: Jod, He, Waw, He, odpowiadających naszym JHWH. W Starym Testamencie występuje ono ponad 6 tysięcy razy.
Jak wiemy, w piśmie hebrajskim nie zapisywano samogłosek.
Z uwagi na to, że Żydzi nie wymawiali tego imienia i odczytywali zamiast niego „Elohim” (Bóg) lub „Adonai” (Pan), Masoreci (uczeni żydowscy) uzupełnili spółgłoski JHWH, samogłoskami tych właśnie wyrazów, co dało w efekcie brzmienie „Jehowi” i „Jahowa”.
System samogłoskowy Masoreci wynaleźli dopiero w V wieku po Chrystusie.
Z takiego połączenia następnie powstało „Jehowah”, znane dopiero od XIII wieku po Chrystusie, występujące we francuskich przekładach Biblii – jak widać jest to ludzki zlepek, miks - ludzka fikcja…
Nie ma stuprocentowej pewności, co do tego, jak wymawiano imię Boże, jednakże większość badaczy, na skutek XX-wiecznych badań nad językiem starohebrajskim twierdzi, że udało się odtworzyć najbardziej PRAWDOPODOBNĄ formę tegoż Imienia i że było wymawiane, jako „Jahwe”. Jednakże nadal są to PRZYPUSZCZENIA.
Co z takich kombinacji i przypuszczeń wynika?
Na przykład Towarzystwo Strażnica formę imienia Bożego wybrało posługując się tym imieniem w języku angielskim, czyli Jehovah, gdzie występuje słowo hovah, zamiast na przykład czasownika hawáh: „stawać się”.
Drobna zmiana w imieniu może zmienić również jego znaczenie. Znamy to z przykładu Abram/Abraham czy Saraj/Sara. Po drobnej zmianie znaczenie ich imion zupełnie się zmieniało.
Oddzielmy, zatem przedrostek JE od HOVAH i przekonajmy się jak niebezpieczne jest manipulowanie i wymyślanie imion.
Pozostaje nam słowo „hovah”, które przetłumaczone z języka hebrajskiego na angielski według słowników i leksykonów hebrajsko-greckich, znaczy: ruin, mischief.
Po przetłumaczeniu na język polski dowiadujemy się, że „ruin” znaczy: ruina, upadek, zaprzepaszczenie, zatracenie.
Słowo „mischief” znaczy: figlarność, psota, mąciwoda, podżegacz, krzywda.
W efekcie angielskie imię „Jehowah” i polskie „Jehowa” znaczy „JHWH MĄCIWODA lub podżegacz, czy zatraca, krzywdzi…”
p.s.Słownik hebrajski jest dostępny w Internecie na przykład tutaj:
- http://www.eliyah.com/cgi-bin/strongs.cgi?
- file=hebrewlexicon&isindex=hovah
- http://www.studylight.org/lex/heb/view.cgi?number=01943
Towarzystwo Strażnica nigdy nie poinformowało swoich zwolenników, że istnieje takie tłumaczenie. Dlaczego?
Istnieją tylko dwa możliwe wyjaśnienia albo „niewolnik” nie wie, co propaguje, jako rzekome imię Boga albo robi to świadomie.
Zdajemy sobie sprawę, że błędna forma Jehowa przez swoje ukryte znaczenie uwłacza Stwórcy.
To również wyjaśnia, dlaczego w przekładzie Nowego Świata, słowa diabeł i szatan są drukowane zawsze z dużej litery, a Syn nie.
Świadkowie Jehowy głoszą fałszywe i w dodatku obraźliwe imię (mąciciel), twierdząc, że Bóg sam je sobie nadał.
Dziś już tylko Świadkowie Jehowy upierają się przy błędnej formie i niektóre grupy tajnych stowarzyszeń podejrzanych o okultyzm, takie jak „Różokrzyżowcy”, którzy również nazywająswego pana i boga – Jehowa, o czym możemy się przekonac choćby tutaj: http://arsregia.pl/?m=artykul&id_artykulu=281&page=18
Ich nauka wywodzi się z gnozy, alchemii, kabały, neoplatonizmu, filozofii.Nic dziwnego, wszakże czasopisma śJ, również są pełne różnych okultystycznych symboli…
Radziłbym pozostawić tetragram, tak jak jest - JHWH. Jeżeli Bogu by zależało, abyśmy znali i posługiwali się poprawną wymową tetragramu, to by o to zadbał, a tak, jak już wspomniałem, wzorem dla nas jest Jehoszua, który pouczył nas, że do Boga mamy się zwracać "Ojcze nasz".
To On dał nam najlepszy przykład czci Imienia Bożego, całkowicie poddany woli Ojca, "stał się posłuszny aż do śmierci"(Flp 2.8).
To w Jego imieniu Bóg położył zbawienie…
Bóg objawił się najpełniej w Osobie Jehoszua Chrystusa, nic więc dziwnego, że hebrajskie imię Jehoszua, zawiera w sobie znaczenie JHWH:
1. JHWH - „BYŁ, JEST i BĘDZIE BLISKO”.
2. „Odpowiedział mu Jezus: Ja jestem droga i prawda, i żywot, nikt nie przychodzi do Ojca, tylko przeze mnie. (7) Gdybyście byli mnie poznali i Ojca mego byście znali; odtąd go znacie i widzieliście go… Kto mnie widział, widział Ojca… (10) Czy nie wierzysz, że jestem w Ojcu, a Ojciec we mnie? Słowa, które do was mówię, nie od siebie mówię, ale Ojciec, który jest we mnie, wykonuje dzieła swoje” (Jana 14:6-10).
Nowy Testament natomiast, kładzie wielki nacisk na imię Jehoszua. Jest to imię, które Najwyższy osobiście nadał Swemu Synowi:
"... albowiem On zbawi lud swój od grzechów jego" (Mat.1:21; Fil.2:9-10).
Imię Jehoszua zawiera w swej treści to, co stanowi ostateczną wypowiedź Starego Testamentu; to w Nim wypełniło się oczekiwanie Starego Testamentu:
„O nim to świadczą wszyscy prorocy, iż każdy, kto w niego wierzy, dostąpi odpuszczenia grzechów przez imię jego” (DzAp 10:43).
Bez Niego nikt nie może należeć do Boga i żyć wiecznie - tylko w Nim jest zbawienie (Dz.4:12) i w Jego Imieniu odpuszczenie grzechów oraz ocalenie (Dz.10:43, 1 Kor 6:11), a także sąd - gdyż, kto nie wierzy w Niego, już został osądzony (Jan 3:18)!
Wszyscy przed Nim staną: ”Bo i Ojciec nikogo nie sądzi, lecz wszelki sąd przekazał Synowi" (Jana 5:22).
Wierzący Nowego Przymierza zostali wezwani, aby, „imię Pana naszego Jezusa Chrystusa było uwielbione w was” (2Tes.1:12).
Ojciec oświadczył wyraźnie, że Jego Syn „stał się kamieniem węgielnym. (12) I nie ma w nikim innym zbawienia; albowiem nie ma żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni”(Dzieje 4:10-12).
Ten, więc, kto uwielbia imię Jehoszua poprzez wiarę i posłuszeństwu wobec Niego, jako Syna Bożego, Zbawiciela, Pana, Króla, Nauczyciela - uwielbia zarazem Najwyższego Boga Ojca - o tym mowa w tekście Ewangelii Jana 5:23.
Ktokolwiek szczerym sercem zechce pełnić wolę Ojca pojmie to...
Paweł Krause |
