CZĘŚĆ 2, ciąg dalszy Rozdziału 16

Dzięki ingerencji Boga otworzyły się wielkie moĹźliwości poznania, rozumienia i zwiastowania Ewangelii, w odróĹźnieniu od okresu wcześniejszego, przed XIX wiekiem, kiedy oficjalny kościół rzymski siłą tłumił wszelką myśl o niezaleĹźnych studiach biblijnych.
„I byli ludzie popaleni wielkim Ĺźarem, i bluĹşnili imieniu Boga, który ma moc nad tymi plagami, a nie upamiętali się, by mu oddać chwałę.” (16:8).

Słudzy papiestwa i kościół rzymskokatolicki nie opamiętał się, ogłosił natomiast, Ĺźe „wielcy arcykapłani - papieĹźe w poprzednich wiekach nie popełnili Ĺźadnych błędów”.

Mało tego:
- W 1852 roku wprowadzono naboĹźeństwo majowe do N.M.P., czyli demonicznej „Królowej Niebios”.
- Pius IX w 1854 roku, ogłosił dogmat o Niepokalanym Poczęciu Marii Panny (wbrew Bogu stwierdza, Ĺźe Maria była bez grzechu, choć Słowo BoĹźe mówi jasno, Ĺźe tylko Jehoszua był bez grzechu, tym samym głosi, Ĺźe Bóg skłamał w Swym Słowie).
- Piusa IX w 1854 roku stwierdza i ogłasza, Ĺźe jedynym zbawiającym kościołem jest kościół katolicki.
- Sobór Watykański I pod przewodnictwem Piusa IX potępił wolność wyboru religii, prasy, odkryć naukowych - niezatwierdzonych przez kościół katolicki.
Potwierdził także teorię o władzy papieża nad władzami świeckimi w roku 1864.

Jest jeszcze pewna ciekawostka dotycząca tamtego okresu (czwarta czasza) o zupełnie innym - literalnym podłoĹźu, mianowicie druga połowa XIX wieku według wielu doniesień historycznych – to lata wielkich anomalii oraz klęsk Ĺźywiołowych, które dotykały całą Europę.
„Rok 1847 to czas ogromnego głodu. Liczne klęski Ĺźywiołowe, jakie miały miejsce w tym okresie najbardziej dotknęły mieszkańców wsi, którzy w bezpośredni sposób byli uzaleĹźnieni od kaprysów aury. Nadmierne upały, czy ulewne deszcze niszczyły cały wysiłek chłopów” (Świat w wieku XIX).

Piąta czasza. 

„A piąty wylał czaszę swoją na tron zwierzęcia; i pogrążyło się królestwo jego w ciemnościach, i gryĹşli ludzie z bólu swoje języki". (16:10).
 

Drugą istotną przemianą w Europie pozostałą po Wiośnie Ludów, mającą bezpośredni i istotny wpływ na sytuację Państwa Kościelnego było utrzymanie się liberalnej konstytucji w Piemoncie (północno-zachodnie Włochy), gdzie w 1849 roku władzę objął Wiktor Emanuel II, jedyny władcy włoski, który nie wyciągnął konsekwencji wobec rewolucjonistów, co więcej udzielił schronienia ich towarzyszom z całej Italii. Rozpoczęła się przebudowa Piemontu według zasad liberalnych, powielająca rozwiązania ustrojowe rewolucji francuskiej i posuwająca się do antyklerykalizmu.

Od Wiosny Ludów drugim pierwszorzędnym państwem włoskim dążącym do zjednoczenia Italii był właśnie liberalny Piemont.
Rozpoczęła się rywalizacji dwóch modeli państwowości: liberalnej i katolickiej, kierujących się przeciwstawnymi sobie postulatami.

Walka nie rozpoczęła się od razu, rząd turyński próbował skłonić kurię do ustępstw i przystania na zmianę statusu kościoła, jednakĹźe Rzym odpowiadał potępieniem prowadzonej przez Piemontczyków laicyzacji. Wydarzenia w Europie stworzyły warunki do ekspansji tylko dla jednej ze stron tego konfliktu.

W kwietniu 1860 na Sycylii i w Genui rozpoczął się ruch powstańczy, który popierał powstanie i wyprawę zbrojną.

Giuseppe Garibaldi 6 maja na dwóch statkach wypłynął z Genui z „tysiącem czerwonych koszul”. Po pięciu dniach wylądował w Marsali na Sycylii, gdzie w imieniu Wiktora Emanuela II mianował się dyktatorem. Do jego oddziałów zgłaszali się ochotniczo liczni powstańcy.

Do końca maja po kilku zwycięstwach Garibaldi zajął całą wyspę. Dzięki tym akcjom stał się bohaterem walki o wolność Włoch. Ustanowił tymczasowy rząd i powszechny obowiązek słuĹźby wojskowej. W połowie sierpnia juĹź około 30 000 powstańców przebyło Cieśninę Mesyńską i 7 września triumfalnie wkroczyło do Neapolu.

Tymczasem od północy na czele swych wojsk zmierzał Wiktor Emanuel, który uzyskał zgodę od Napoleona na zajęcie Państwa Kościelnego - Marche i Umbrii.

Garibaldi, stawiając wyĹźej sprawę zjednoczenia niĹź swój program społeczny, polegający na rozdzielnictwie ziemi chłopom oraz ograniczeniu przywilejów arystokracji i kleru, podporządkował się Wiktorowi Emanuelowi. 18 lutego 1861 Cavour przekształcił parlament Sardynii – Piemontu w ogólnowłoski.

17 marca 1861 parlament oficjalnie proklamował Królestwo Włoch, Wiktora Emanuela II królem Włoch, z tymczasową stolicą w Turynie.

„I gryĹşli ludzie z bólu swoje języki” - Pius IX wystosował wówczas szereg uroczystych protestów:

13 VII, 18 IX i 17 XII. 26 XII, oświadczył, że nie zrzeknie się żadnej z utraconych prowincji.

W 1860 roku znaczna część Państwa Kościelnego odpadła od Rzymu na korzyść nowopowstałego zjednoczonego Królestwa Włoch.

W roku kolejnym 1861 papiestwo utraciło terytoria wokół Bolonii, Rawenny, Ankony i Ferrary.

Gdy papieĹź Pius IX stanowczo odmówił zgody na zjednoczenie Włoch, równieĹź w Rzymie wybuchło powstanie przeciwko jego władzy, które szybko ogarnęło pozostałe państewka włoskie oraz prowincje należące do Austrii - Lombardię i Wenecję, tak iĹź papieĹźowi pozostawiono jedynie Patrymonium Piotrowe, czyli dzisiejsze Lacjum.

Było to ogromne wydarzenie polityczne tamtego okresu.

O antykościelnym charakterze ruchu zjednoczeniowego świadczyły działania liberalnych polityków w Piemoncie i przyłączanych prowincjach: kościołowi odbierano prawa, aresztowano i deportowano biskupa Turynu, a następnie dokonano kasacji zakonów i konfiskaty ich mienia (była to największa w historii grabieĹź mienia kościelnego).
Na czele powstania stanął Giuseppe Mazzini i Giuseppe Garibaldi – wróg papiestwa i Austrii.

ZałoĹźone w roku 756 przez Pepina nowego państwo - Państwo Kościelne – „Patrimonium Sancti Petri” (ojcowizna św. Piotra), przetrwało do 1870 roku, kiedy to dopełniła się piąta czasza wylana dokładnie na „tron zwierzęcia”, czyli Państwo Kościelne wraz ze stolicą w Rzymie, który w rezultacie równieĹź został przyłączony do Włoch.

W tym miejscu należy przypomnieć słowa papieża Piusa IX (1848-1878):

„Kościół jest podporą tronów, gdyĹź królestwa trwają za sprawą fundamentu, jakim jest wiara katolicka” (Pius IX, Cuanta cura M. Villefranche, op. cit., s. 379). 

„Fundamentem organizacji Państwa Kościelnego była nauka o zgodności Ołtarza i Tronu, niezmienna w okresie XIX wieku.” (Ostatnie lata i upadek Państwa Kościelnego, Fryderyk Rozen). 

W encyklice Quanta cura Piusa IX z 8 grudnia 1864 roku czytamy:
„Fałszywe te i opaczne mniemania powinny zostać wyklęte tym bardziej, Ĺźe w ogromnej mierze prowadzą one do tego, by doznała przeszkody i została usunięta owa zbawcza siła, jaką Kościół katolicki z ustanowienia i nakazu swego Boskiego ZałoĹźyciela powinien aĹź do skończenia świata swobodnie oddziaływać nie tylko na pojedynczych ludzi, lecz takĹźe na narody, na ludy i na ich najwyĹźszych rządców, i by całkowicie wyrugowana została owa wzajemna wspólność i zgoda w myśleniu Kapłaństwa i Władzy Państwowej, która zawsze okazywała się tak pomyślna i zbawienna dla spraw zarówno świętych, jak i cywilnych... Gdy walą się ołtarze, nie mogą ostać się trony” (Pius, t. I, s. 3). 

Czy ostatnie zdanie nie komponuje się doskonale z treścią wersetu dziesiątego? „A piąty wylał czaszę swoją na tron zwierzęcia...”

Końcowe uderzenie trafiło w samo serce rzymskiego katolicyzmu.
Nowa władza na włoskim półwyspie - Królestwo Sardynii, ostatecznie urosła do Królestwa Włoch i uderzyła w sam tron zwierzęcia. 

Od 1861 roku istnienie Państwa Kościelnego zabezpieczał tylko francuski garnizon, lecz wobec klęsk armii francuskiej na własnym terytorium, garnizon strzegący Rzymu został odwołany, na co tylko czekał rząd włoski. Armia zjednoczonych Włoch wkroczyła do państwa papieskiego, 20 września 1870 roku wojska piemonckie, dowodzone przez generała Cadornę, wtargnęły do Rzymu przez wyłom w murach miejskich obok bramy zwanej Porta Pia. W ten sposób rozpoczęła się okupacja Rzymu, która oznaczała definitywny koniec Państwa Kościelnego.
 

Jego stan faktyczny przypieczętował plebiscyt, w którym wyborcy z byłego Państwa Kościelnego zdecydowali o przyłączeniu się do Włoch.

Piusa IX mógł tylko „gryźć z bólu swój język”:

„Nie udzielamy zgody na Ĺźadne pojednanie, które w jakiejkolwiek formie naruszałoby lub umniejszało nasze prawa, które są prawami Boga i Stolicy Świętej”.

Tak, więc zjednoczenie Królestwa Włoch (1860), objęło tereny Państwa Kościelnego, a od 1870 roku równieĹź Rzym.
„Losy papieskiego Rzymu zostały ostatecznie przesądzone, 20 września 1870 roku, kiedy na rozkaz włoskiego generała Rafaele Cadorny, 50 dział rozpoczęło ostrzał murów Rzymu, koncentrując ogień na bramie Piusa (Porta Pia). Gdy w murze powstały wyrwy, siły papieskie skapitulowały. Wojska królewskie zajęły całe miasto poza obszarem Miasta Leona (Cittá Leonina), a więc kompleksem pałaców, urzędów oraz ogrodów na terenie Watykanu, otoczonych potężnymi murami, wybudowanymi w IX w. przez papieĹźa Leona.”

„Mieszkańcy Rzymu zdawali sobie sprawę, Ĺźe miasto raz na zawsze traci swój wyjątkowy status. Przestawało być centrum Kościoła, stawało się tylko stolicą Włoch. Kroplą przelewającą kielich papieskiej goryczy był gest Wiktora Emanuela II. Król zajął papieską rezydencję na Kwirynale. Okradziony, wydziedziczony i upokorzony Pius IX ekskomunikował króla i ogłosił się więźniem Watykanu. Do końca Ĺźycia nie opuszczał obszaru zamkniętego murami Leona.W ten sposób rozpoczęła się okupacja Rzymu, która oznaczała definitywny koniec Państwa Kościelnego i władzy świeckiej papieĹźy” (Historia powszechna XIX wieku). 

W 1873 roku podjęto decyzję o likwidacji zakonów i konfiskacie ich dóbr, równieĹź w Rzymie.
Państwo Kościelne znalazło się w całości pod władzą Wiktora Emanuela (Królestwo Włoch), a upór papieĹźa i jego demonstracja w postaci uznania się za więźnia Watykanu (podobnie uczyniło trzech następnych papieĹźy) doprowadziły po powstania tzw. kwestii rzymskiej, która utrudniała stosunki z Włochami aĹź do 1929 roku, do czasu, kiedy faszystowski dyktator Benito Mussolini i kardynał Pietro Gasparri, watykański sekretarz stanu, złoĹźyli podpisy na międzynarodowej umowie, która przeszła do historii jako „Pakty Laterańskie”.
Na podstawie Traktatu Laterańskiego powstało nowe, najmniejsze na świecie państwo – Państwo Watykańskie.

„I bluĹşnili Bogu niebieskiemu z powodu swoich bólów i z powodu swoich wrzodów, i nie upamiętali się w swoich uczynkach.” (16:11). 

Nie przestali bluĹşnić Bogu, na przykład w 1870 roku niemalĹźe równocześnie z upadkiem Państwa Kościelnego, ogłoszono dogmat o nieomylności papieĹźa.

8 grudnia 1869 roku ponad siedmiuset hierarchów, przybyłych z większości państw europejskich, z USA, Kanady, Australii i Ameryki Południowej rozpoczęło obrady podczas Soboru Watykański I, czego efektem był bluĹşnierczy dogmat, którego nie odwołali po dziś dzień - bluĹşnią, przywłaszczając sobie atrybuty, które należą jedynie do Boga Wszechmogącego, czyniąc siebie równym Bogu, z czym się nie kryją i co sami potwierdzają:
„Na tej ziemi zajmujemy miejsce Boga Wszechmogącego” (PapieĹź Leon XIII, w Encyclical Letter, 20 czerwiec, 1894). 

„PapieĹź jest nie tylko reprezentantem Jezusa Chrystusa, ale samym Jezusem Chrystusem, ukrytym za zasłoną ciała” (The Catholic National, lipiec 1895). 

Papiestwo się nie opamiętało, tym samym głosem, co poprzedni papieże przemawiali kolejni - Leon XIII (1878-1903):
„Nigdy nie wolno domagać się, bronić albo przyznawać wolności myśli, wolności prasy, wolności nauczania, ani teĹź nieróĹźnicującej wolności religii, jak gdyby wszystko to były prawa, dane człowiekowi od natury” (Polityka papieska w XX w., K. Deschner,Uraeus, Gdynia 1997, T.1, s. 301). 

Leon XIII wydał 25 stycznia 1897 roku nowy wykaz ksiąg zakazanych (Index librorum prohibitorum), w którym figuruje takĹźe Biblia, jeĹźeli tłumaczona jest na język ojczysty bez imprimatur - specjalnej zgody władz kościelnych, czyli cenzury. 
W encyklice Immortale Dei pisał:
„Wolność myślenia i wolność prasy, Ĺźadnego nie znajdująca wędzidła, nie jest istotnym dobrodziejstwem, którym by się cieszyć miało społeczeństwo, lecz to jest Ĺşródło wielkiego zła (multorum malorum fons et origo)” (K. Czapiński, Dokąd kler prowadzi Polskę?", Warszawa 1921, s.15). 

Pius XI (1922-1939) mówił, Ĺźe „w państwie katolickim nie moĹźe być mowy o swobodzie sumienia” (List otwarty do kardynała Gasparriego z 30 maja 1929 roku).

W czasie pontyfikatu Piusa XI, ks. Guerry pisał w Kodeksie Akcji Katolickiej:
„Nie jest dozwolone domagać się, bronić lub udzielać nieroztropności myśli, prasy, nauczania, wyznań, jako praw przyrodzonych ludzkości. Tam, gdzie te swobody są stosowane, obywatele mają obowiązek posługiwać się niemi i Ĺźywić względem nich takie uczucia, jakie Ĺźywi Kościół. (...) Wolność sumienia nie jest dopuszczalna w tem znaczeniu: a) jeśli rozumie się przez to, Ĺźe kaĹźdy moĹźe według własnego uznania i chęci oddawać lub nie oddawać czci Bogu, b) Ĺźe co do religii, to niema Ĺźadnego obowiązku wybierać Ĺźe kaĹźdy zaleĹźy jedynie od swego sumienia” (Janina Barycka, Stosunek kleru do państwa i oświaty). 

„W opisywanych osiemdziesięciu latach (1790-1870) trudno znaleźć dłuĹźszy okres całkowitej stabilizacji, a jej zakłócenia przybierały przewaĹźnie krwawe formy” (Ostatnie lata i upadek Państwa Kościelnego, Fryderyk Rozen). 


Szósta czasza. 

„A szósty wylał czaszę swoją na wielką rzekę Eufrat; i wyschła jej woda, aby moĹźna było przygotować drogę dla królów ze wschodu słońca. (16:12).

Eufrat nierozerwalnie wiąże się z potęgą turecko – otomańską (osmańską), która zniszczyła Imperium Wschodnio - Rzymskie w 1453 roku na głos szóstej trąby BoĹźej: „Uwolnij czterech aniołów, którzy są spętani nad wielką rzeką Eufratem.” (Objawienie 9:14). 

Eufrat jest powiązany z tą potęgą, a zatem oczywiste wydaje się, Ĺźe wyschnięcie Eufratu powinno symbolizować upadek Imperium Otomańskiego i jak się okazuje, tak faktycznie jest. 
Choć Turcja osmańska (otomańska) w drugiej połowie XIX wieku utrzymywała jeszcze prawie cały Półwysep Bałkański w swym władztwie, to Rosja, „jako królowie ze wschodu słońca”,właśniew tym wieku przeprowadziła kilka kluczowych wojen z Turcją osmańską, które w znacznym stopniu przyczyniły się do jej upadku.

Wody Eufratu, symbolizują ludy (państwo osmańskie - Turcja), które miały zasilić „SIÓDMEGO KRÓLA” z 17 rozdziału księgi Objawienia, „który moĹźe tylko na krótko pozostać” (17:10, szczegóły podczas omawiania 17 rozdziału), a którym okazała się III Rzesza Niemiecka.
Podobna metafora o wyschnięciu rzeki, jako upadku narodu, została użyta wcześniej w stosunku do Egiptu:
„I upadnie Egipcjanom duch w ich piersi, i ich zamysł unicestwię. Wtedy radzić się będą bałwanów i zaklinaczy, duchów zmarłych i wróĹźbiarzy. (4) I wydam Egipt w moc srogiego pana, i król potężny będzie nad nimi panował, mówi Wszechmocny, Pan Zastępów. (5) I wyciekną wody Nilu, a Rzeka do cna wyschnie. (6) I będą cuchnąć kanały, spłycieją i wyschną rzeki Egiptu, trzcina i sitowie zwiędną” (Izajasza 19:4-6). 

„Trud rozbijania imperium tureckiego przypadł Rosji, która zresztą czyniła to systematycznie i skutecznie w kolejnych wojnach rosyjsko-tureckich. Piąta, przegrana przez Turcję, wojna z Rosją z lat 1806-12, przyczyniła się do dalszego znacznego osłabienia Imperium Osmańskiego.Zaś w latach 1228-29 rozegrała się szósta wojna rosyjsko-turecka, zakończona równieĹź klęską Turcji. W traktacie pokojowym, zawartym w 1829 roku w Adrianopolu, Rosja przejęła protektorat nad Serbią i księstwami Wołoskim i Mołdawii, zaś niepodległe Królestwo Grecji znalazło się pod ochroną Wielkiej Brytanii.Siódma wojna miał miejsce w latach 1853-1856 i była jedyną przegraną przez Rosję, a to na skutek zaangaĹźowania się Francji i Wielkiej Brytanii w obronie Turcji. W ósmej wojnie rosyjsko-tureckiej z lat 1877-1878 ponownie zwyciężyła Rosja, która znów, jak w 1829 roku, podeszła w pobliĹźe Stambułu. Znów mogli go zdobyć, czego nie uczynili ze względu na stanowisko mocarstw zachodnich, ciągle opowiadających się za utrzymaniem imperium tureckiego, a przeciwko hegemoni Rosji we wschodniej części basenu Morza Śródziemnego. Rosja systematycznie uszczuplała granice państwa osmańskiego. Wówczas ograniczono wielkość Bułgarii, która jednak nadal miała być uzaleĹźniona od Turcji, zmniejszono terytorium Serbii i Czarnogóry, jednak przyznając im i Rumunii pełną niepodległość. Rosja odzyskała południową Besarabię, Bośnia dostała się pod administrację Austrii, zaś Turcja utrzymała jeszcze Macedonię i Albanię” (Historia powszechna XIX wieku). 

Nieco póĹşniej na Bałkanach zawiązał się sojusz antyturecki młodych państw: Serbii, Bułgarii, Grecji i Czarnogóry, które w paĹşdzierniku 1912 roku rozpoczęły wojnę z Turcją, która zakończyła się w maju następnego roku klęską Turcji.
Utraciła ona resztę swych posiadłości na Półwyspie Bałkańskim, zatrzymując tylko niewielkie europejskie terytorium wokół Stambułu. Serbia żądała wówczas dostępu do Adriatyku, a Rosja ją w tym aktywnie popierała…

„Częściowo z powodu poraĹźek w wojnie, w 1917 w Rosji rozgorzała Rewolucja paĹşdziernikowa. Austro-Węgry i Imperium Otomańskie upadły i rozpadły się na odrębne narody. Wiele innych państw zmieniło dotychczasowe granice.” 

Ostateczny rozpad Imperium Osmańskiego dokonał się w 1923 roku po pierwszej wojnie światowej, w której Turcja przegrała, gdyĹź wystąpiła u boku swego jedynego przyjaznego państwa europejskiego, to jest II Rzeszy Niemieckiej.
Na szczęście nie przetrwała do momentu utworzenia się III Rzeszy… 

Rosja po dziś dzień jest spostrzegana, jako państwo, które przyczyniło się do upadku państwa osmańskiego - Turcji, której hegemonia była związana z głosem szóstej trąby (Eufrat).

Ponadto, gdyby nie Rosja, to nie wiadomo jak by się sprawy potoczyły podczas II wojny światowej, kiedy to „siódmy król” (III Rzesza) próbował zapanować nad światem…
Rosja w duĹźej mierze przyczyniła się do upadku tego „króla”. W 1943 (bitwa pod Stalingradem) Armia Czerwona osiągnęła strategiczną przewagę i zmusiła Niemców nie tylko do wycofania się z terytorium ZSRR, ale takĹźe z Rumunii, Bułgarii, Węgier, Polski i znacznej części Czechosłowacji. Następnie Armia Czerwona dotarła do terytorium Niemiec. 

Pierwsze cztery czasze gniewu BoĹźego dotknęły królestwa, narody, dynastie, monarchie służące papiestwu oraz samo papiestwo wraz z ich Państwem Kościelnym - znacznie ograniczając jego wpływy.
Piąta czasza została wylana wprost na tron "Zwierzęcia" - upadło Państwo Kościelne wraz z Rzymem, lecz nadal się nie opamiętali, nie sięgnęli do Słowa BoĹźego, zamiast tego intensywnie myśleli jak przywrócić stary porządek.
Częściowo im się to udało, podpisując konkordat z faszystowskimi Włochami w 1929 roku oraz nazistowskimi Niemcami w 1933 roku.

Kiedy rząd włoski zawarł z Watykanem porozumienie – konkordat (pakty laterańskie), papieĹź uznał państwo włoskie, akceptujące suwerenność Watykanu. Kościół katolicki zyskał autonomię, a nauczanie religii w szkołach i śluby kościelne stały się obowiązkowe.

Papiestwo zaczęło się podnosić po ostatnim ciosie, zaczeło upatrywać w III Rzeszy szansę na odzyskanie władzy i wpływów… 
Dlatego przyszedł kolejny cios, czyli szósta czasza – Rosja i KOMUNIZM.
Trójkolorowe barwy flagi Rosji znikły na rzecz czerwieni w latach 1917-1991.

W 1917 roku heretycy mogli odetchnąć z ulgą. Po prawie 700 latach nowy kodeks prawa kanonicznego kościoła rzymskokatolickiego „Codex Iuris Canonici” - znosi tortury!
DuĹźy wpływ na decyzję miało powstanie komunizmu w Rosji, którego kościół się po prostu przestraszył.

Co ciekawe o Józefie Stalinie, urzędującym w latach od 1924 do 1953, zwykło się mawiać:
„O, Ty, któryś jest jasnym narodów słońcem, Naszych dni słońcem niegasnącym Jaśniej świeci od słońca. Twa mądrość wszechogarniająca”(Aleksiej Tołstoj), co blisko kojarzy się ze słowami „królów ze wschodu słońca”…

Tak, jak w 1798 roku antyklerykalna Rewolucja Francuska obaliła polityczny wpływ papiestwa, tak Rosyjska Rewolucja PaĹşdziernikowa z 1917 roku pozbawiła wpływu w Europie Wschodniej kościół prawosławny, a takĹźe kościół katolicki w Europie środkowo-wschodniej.
„Rewolucja paĹşdziernikowa, czyli bolszewicka w 1917 roku, odniosły triumf w Kościele, narzucając mu swoją ideologię polityczną. W następnych latach komunizmu oficjalne Ĺźycie religijne zamarło. W związku z tym od momentu przejęcia władzy w Rosji po rewolucji paĹşdziernikowej bolszewicy podjęli działania, które miały podwaĹźyć pozycję Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, a w dalszej perspektywie doprowadzić do jego całkowitej likwidacji. 19 lutego 1919 Rada Komisarzy Ludowych, której przewodniczył Włodzimierz Lenin, zadekretowała nielegalność posiadania przez Rosyjski Kościół Prawosławny wszelkiego majątku nieruchomego. Wcześniej, 19 stycznia, rząd znacjonalizował majątek cerkiewny uzyskany przed rewolucją, jak równieĹź zabronił Kościołowi pozyskiwania nowych nieruchomości, zaś 28 stycznia - wszystkie konta bankowe należące do organizacji związanych z Kościołem” (D. Pospielovsky, The Russian Church under the Soviet regime 1917-1982).

Rezultatem pierwszej rewolucji było spustoszenie poczynione przez sekularyzm na Zachodzie, zaś rezultatem drugiej długie panowanie komunizmu na środkowym Wschodzie. Podobnie jak szósta trąba spowodowała upadek Wschodniego Imperium Rzymskiego (prawosławnego), tak szósta plaga spowodowała ogromne spustoszenie w Środkowej oraz Wschodniej Europie.

„(...) ich ofiara, ich osobisty heroizm nie mogły się stać tarczą dla reszty prawosławnego ludu ani dla tej Cerkwi, która od roku 1943 zaczęła wieść ledwie tolerowaną, nieśmiałą egzystencję w warunkach niepewnej i ograniczonej legalności, a potem ponownie wpadła w tryby szaleńczych Chruszczowowskich prześladowań” (Aleksander Sołżenicyn, Rosja w zapaści, str.117). 

Właściwy zmierzch prymatu ZSRR nad państwami Europy Środkowo-Wschodniej nastąpił wraz z oficjalnym rozwiązaniem Układu Warszawskiego w 1991 roku, wówczas do dymisji podał się prezydent ZSRR, Michaił Gorbaczow. Zakończyło to istnienie Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, które uległo rozwiązaniu na 15 niepodległych państw, z których największym, będącym jego sukcesorem, jest Rosja. 

Komunizm był widziany, jako przeciwstawiający się antysemityzmowi i kościołowi. To stanowiło wymowny kontrast w latach 1930, kiedy to znienawidzeni przez kościół od wieków Ĺťydzi dochodzili do wysokich szczebli władzy i wpływu w Związku Sowieckim, w którym rząd ustanowił system wspierający Ĺźydowskie szkolnictwo i kulturę.
W Rosji i w Polsce, w kręgach antysemickich jest to dość kontrowersyjna sprawa. Często szafuje się hasłem „Ĺźydokomuna”, gdyĹź panuje niesłuszna opinia, Ĺźe to Ĺťydzi wymyślili komunizm i Ĺźe to oni wprowadzili terror w Związku Radzieckim – jest to kolejna propaganda kościoła rzymskokatolickiego, którego postawa wobec Ĺťydów, mimo prób tworzenia fałszywych pozorów jest niezmienna do dziś.

PrzecieĹź „Ĺźydowskie getta” to oryginalny pomysł kleru juĹź ze średniowiecza, miejsca takie powstawały nie z powodu jakiegoś widzimisię Ĺźydowskich mniejszości, lecz z nakazu katolicki hierarchów na przykład papieĹźa Pawła IV (1555-1559).
Albo pogromy Ĺťydów, które regularnie wybuchały, na skutek podjudzania przez katolicki kler, który następnie chętnie zagarniał ich majątki.
Z Ĺťydów uczynili podludzi w katolickiej Europie, czego bardzo wymownym przykładem był fakt stawiania „dyĹźurnego” Ĺťyda przed kościołem w okresie Wielkanocnym, aby kaĹźdy „porządny” katolik po wyjściu ze świątyni mógł go bić, za to, Ĺźe Ĺťydzi zabili Jehoszua… 
Hitler czerpał garściami pomysły wprost z kościoła rzymskokatolickiego…

Zresztą, co tu duĹźo mówić, wystarczy dzisiaj zrobić sondę w polskim społeczeństwie, a usłyszymy, kto jest winien na przykład dzisiejszej sytuacji finansowej świata i Polski. Winni są Ĺťydzi i komuniści. To jest pokłosie propagandy hierarchów katolickich i pozwalającego sobą manipulować społeczeństwa.

Komuniści nie chcieli dzielić się władzą z kościołem i dążyli do zmonopolizowania wpływu na ludzkie umysły.
Komunizm, jako niezdolny do kompromisu z religią, stał się wrogiem numer jeden kościoła, w przeciwieństwie do tyrani i dyktatur zapewniających kościołowi rzymskokatolickiemu odpowiednio wysoką pozycję i wpływy, które w zamian miały zapewnioną przychylność tej instytucji, a kościelni „uczeni” z zapałem dorabiali boską legitymizację „władza pochodzi od Boga” takim systemom władzy. 

Dlatego oczywiste jest, skąd bierze się tak zajadła wściekłość katolików wobec komunizmu… 

Co prawda komunizm, powszechnie i słusznie, uznany został za system zbrodniczy, mimo głoszonych przez jego twórców i przywódców pięknych idei równości, wolności i powszechnego dobrobytu, jednakĹźe swoich najgorliwszych krytyków znajduje komunizm w szeregach hierarchów i wiernych Kościoła katolickiego. To stamtąd dobiegają najbardziej emocjonalne i dosadne słowa.
Czy jednak to akurat katolicy mają największe moralne prawo do tak ostrej krytyki komunizmu i do kryjącego się za tą krytyką poczucia moralnej wyĹźszości?
CóĹź takiego złego występowało w komunizmie, czego nie spotkalibyśmy w historii katolicyzmu?  

Komunizm to zaledwie ułamek tego, co przez wieki wyprawiał kościół rzymskokatolicki, to zaledwie malutki ułamek ich czynów, które spadły na ich głowy… 

Czy w katolicyzmie nie występowało ludobójstwo? Oczywiście, Ĺźe występowało. Pogromy Ĺťydów, „nawracanie przez wyrzynanie” pogan czy amerykańskich Indian, wyprawy krzyĹźowe, wojny religijne, polowania na heretyków i czarownice, działalność inkwizycji to tylko niektóre bezsporne przykłady masowych zbrodni dokonywanych przez katolików pod sztandarami papiestwa.

„Zabijcie wszystkich, Bóg rozpozna swoich” - te słowa legata papieskiego Amalrica Arnauda skierowane do krzyĹźowców przed rzezią mieszkańców Béziers w 1209 roku (około 20 tysięcy zamordowanych) do złudzenia przypominają cyniczne wypowiedzi Stalina. Nie był to bynajmniej przypadek odosobniony, w identycznym duchu występowali inkwizytorzy, na przykład niemiecki inkwizytor Konrad Dorso (XIII wiek), deklarując:
„Spaliłbym i stu niewinnych, gdyby między nimi znalazł się, choć jeden winny”.

Podobnych mu nigdy nie brakowało, na przykład dla Świętego Oficjum (1542-1965) nie stanowiło problemu wydanie w 1568 roku wyroku śmierci za herezję na wszystkich mieszkańców zbuntowanych Niderlandów. 

O terrorze komunistycznym, zwłaszcza w czasach stalinowskich nie ma się, co rozpisywać. Ale warto wspomnieć, Ĺźe to katolicyzm jest prekursorem aparatów terroru, jeśli przypomnimy sobie choćby osławioną Świętą Inkwizycję.
Ta instytucja powołana do ścigania wszelkie przejawów nieprawomyślności jest idealnie prekursorska wobec policji ideologiczno-politycznych czasów póĹşniejszych.
Powszechne zastraszanie byłoby niemoĹźliwe bez masowego szpiegostwa i donosicielstwa. Donos bardzo często wystarczał, aby dla niewinnej osoby rozpoczął się koszmar inkwizycyjnego śledztwa. Bernardo Gui, XIV-wieczny inkwizytor w swojej „Księdze inkwizycji” (Practica inquisitionis haeretice pravitatis) nalegał między innymi by dzieci denuncjowały rodziców i rodzeństwo… 

Aby kontrolować myśli poddanych komunizm wprowadził szeroko zakrojoną cenzurę. Nie wolno było publikować i rozpowszechniać materiałów niezgodnych z ideologicznymi wytycznymi.
Czy chociaĹź w tej dziedzinie „religia miłości" moĹźe wykazać się wyĹźszością nad komunizmem? Nie.
Katolicyzm nie tolerował swobodnego przepływu myśli i odmiennych poglądów. Najsłynniejszym przejawem katolickiej cenzury jest „Indeks ksiąg zakazanych” (Index librorum prohibitorum). Obowiązywał on od 1559 roku, a zniesiony został dopiero przez Pawła VI w 1966 roku. Wpisywano nań dzieła myśli ludzkiej uznane za groĹşne dla doktryny katolickiej i władzy kościoła. JakĹźe, więc fałszywie brzmiały apele hierarchów Kościoła o wolność słowa w czasach komunizmu.

„Mając większość: przeciw tolerancji, nie mając jej: za tolerancją — oto klasyczny katolicyzm po dzień dzisiejszy” (K. Deschner). 

Katolicyzm starał się (stara) zaszczepić społeczeństwom swój jedynie słuszny światopogląd. SłuĹźy temu masowa indoktrynacja, zaczynająca się juĹź w przedszkolach oraz propaganda, która zasadza się na kłamstwie i manipulacji. Zamiast wychowania do wolności, podporządkowanie nieomylnym religijnym autorytetom, zamiast samodzielności - bierność. 

Jak widzimy, trudno znaleźć jakieś negatywne elementy komunizmu, które nie zaistniałyby wcześniej w katolicyzmie.  

Katolickie pretensje do moralnej wyĹźszości nad „bezboĹźnym komunizmem” mają, więc nikłe uzasadnienie, a ich wątpliwą podstawę stanowi przede wszystkim większe oddalenie w czasie (choć nie zawsze) zbrodni katolickich niĹź komunistycznych.
Palenia ludzi na stosach nikt juĹź dziś nie pamięta z autopsji, natomiast wywózki na Syberię czy UB-eckie katownie są nadal Ĺźywe w pamięci starszych pokoleń. 

Kościół katolicki i inne odłamy (jego córy), co prawda oficjalnie odcięły się dziś od stosowania przemocy i innych haniebnych praktyk, co jednak jest tylko potwierdzeniem stanu faktycznego, mianowicie, tego Ĺźe papiestwo odrzuciło przemoc dopiero, gdy definitywnie straciło moĹźliwość jej stosowania.
Istotnie, wielkie to wyrzeczenie.
Słabi komuniści w Rosji, w krajach postkomunistycznych czy w Europie Zachodniej równieĹź nie stosują obecnie terroru. 

Jednak mawiają omamieni wierni: "przecieĹź kościół ma tyle dobrych stron"...
Faktycznie... PrzecieĹź pobudował tak wiele wspaniałych bałwochwalczych Ĺ›wiątyń, posągów i obrazów, pociesza strapionych złudnymi wizjami pośmiertnej szczęśliwości, oferuje swoim wiernym trzech bogów zamiast Jednego, oferuje mnóstwo pośredników do Boga i rozdaje zupę ubogim. Czy nie warto zamilczeć o jego zbrodniach wobec tak „wielkich” dokonań?  

Armagedon. 

„I widziałem trzy duchy nieczyste jakby Ĺźaby wychodzące z paszczy smoka i z paszczy zwierzęcia, i z ust fałszywego proroka; (14) a są to czyniące cuda duchy demonów, które idą do królów całego świata, aby ich zgromadzić na wojnę w ów wielki dzień Boga Wszechmogącego (15) Oto przychodzę jak złodziej; błogosławiony ten, który czuwa i pilnuje szat swoich, aby nie chodzić nago i aby nie widziano sromoty jego. (16) I zgromadził ich na miejscu, które po hebrajsku nazywa się Armagedon.”. (16:13-16).

Proces pośpiesznego prowadzenia trynitaryzacji religijnej Europy, tak obiecująco zaawansowany przez gorliwego katolika - Hitlera, został nagle przerwany, przez nominalnie ateistyczną Armię Czerwoną, w roku 1945. 

Papiestwo z czasem zrozumiało, Ĺźe nie osiągnie swych celów, tym samym sposobem, co dawniej, czyli „ogniem i mieczem”, dlatego przyszedł czas na załoĹźenie maski pokoju i zmianę taktyki, co najlepiej widać na przykładzie II Soboru Watykańskiego (1962-1965 rok).  

ARMAGEDON = EKUMENIZM.

Apostoł Jan nawiązuje tu do plagi Ĺźab, gdyĹź była ostatnią, jaką magowie faraona podrobili utwierdzając naród w zwiedzeniu, którego byli autorami (zobacz 2 MojĹźesza 8:7,18).

Trzy Ĺźaby wychodzące z ust Smoka, Bestii i Fałszywego Proroka reprezentują apogeum zwiedzenia - odciągnięcie ludzi od prawdziwej Ewangelii oraz przyjęcia wiary w trzech bogów, które Apokalipsa utoĹźsamia z gromadzeniem się ludzi na miejscu zwanym Armagedon.

Jest to ostatni wielki DUCHOWY BÓJ, wyraĹźony w symbolu natarczywych, wszędobylskich Ĺźab, które wyobraĹźają ostatnie wysiłki: 
1. „Smoka”, który symbolizuje poganizm, którego esencją zawsze było i jest wiara w więcej niĹź jednego Boga.
Gdy sięgniemy w najdalszą przeszłość to ludzkie cywilizacje zawsze miały koncepcje wielobóstwa, najczęściej związane z trójcą w róĹźnych postaciach. Nauka o trójcy zakorzeniona jest w cywilizacji Babilonu, Indii, Chaldei, Fenicji, Egiptu, Rzymu, Skandynawii, Germanii czy u Indian. Jest powszechną cechą kultów pogańskich. Koncepcja trójcy poprzez Babilon rozpowszechniła się na całym świecie, dlatego teĹź Babilon w Biblii jest symbolem odstępstwa, a główny kult Babilonu to trójca, która takĹźe poprzez inne religie rozprzestrzeniła się w świecie, co zresztą potwierdzają Ĺşródła naukowe:
„Platońska Trójca, będąca tylko przedstawieniem starych, potrójnych bóstw pierwotnych ludów, wydaje się być racjonalną, filozoficzną Trójcą atrybutów, dających Ĺźycie trzem hipostazom lub boskim osobom, nauczaną przez wszystkie kościoły chrześcijańskie...Te koncepcje boskiej Trójcy greckich filozofów (IV w.p.n.e.) mogą być znalezione we wszystkich staroĹźytnych (pogańskich) religiach.” (Nouveau Dictionnaire Universal vol.2, 1467).

Nimrod był załoĹźycielem staroĹźytnej babilońskiej religii (odkrycia archeologiczneHenrego Layarda ukazują trójkąt równoramienny, wyobraĹźający trzech równych bogów, którzy łączą się w jednego boga).

Kiedy Cyrus Wielki podbił Babilon, system religijny Babilonu i babiloński model kapłaństwa powędrował do Pergamonu, a następnie został zaadoptowany w Rzymie, by w ostateczności być zaadoptowanym przez kościół rzymskokatolicki.

2. „Bestii”, która symbolizuje mocarstwa, ludy i narody, gdyĹź „zwierzęta” oznaczają potęgi tego świata (Daniela 7:23), religie, które przejęły od smokaTRÓJCĘ i nawołują do jej przyjęcia, co nazwane zostało w Księdze Objawienia „znamieniem bestii”.

Jest to zasada najwaĹźniejsza dla prawie wszystkich istniejących wyznań. Jest to zasada wzięta z Babilonu, która następnie została przejęta między innymi przez pogański Rzym, który w 12 rozdziale Apokalipsy (wraz z szatanem) był symbolizowany przez smoka. Następnie zasada ta z pogańskiego Rzymu, została przekazana narodom średniowiecznej Europy, poprzez sukcesora pogańskiego Rzymu - kościół rzymskokatolicki dla którego jest to najwaĹźniejszy dogmat, na którym opierają się wszystkie inne nauki tego kościoła.  

RównieĹź świeckie narody ściśle współpracują w tym temacie. W wywiadzie udzielonym włoskiej agencji SIR, Buzek powiedział, Ĺźe politycy europejscy powinni słuchać tego, co ma do powiedzenia taki „człowiek wiary i kultury jak Joseph Ratzinger”. Dodał, Ĺźe papieĹź jest nie tylko głową państwa, ale przede wszystkim zwierzchnikiem Kościoła katolickiego – „wspólnoty wierzących, która ukształtowała Europę”. 

3. „Fałszywego Proroka”, czyli papiestwo – słowo Watykan po łacinie znaczy: „Przepowiadający przyszłość”, natomiast samo słowo pochodzi od etruskiego wyraĹźenia „vatica” lub „vaticum”, oznaczającego miejsce, gdzie uprawiano wróĹźbiarstwo.  JuĹź począwszy od II wieku po Chrystusie rejon ten nazwano „Vaticanum”.

Wysiłki omówionych powyĹźej podmiotów zdążają do tego, aby ludzie u kresu istnienia tego świata przede wszystkim uwierzyli w trzech bogów, których doskonale wyobraĹźa