|
|
Rozdział 15
„I widziałem inny znak na niebie, wielki i dziwny: siedmiu aniołów z siedmiu ostatnimi plagami, gdyż na nich zakończył się gniew Boży. (2) I widziałem jakby morze szkliste zmieszane z ogniem, i tych, którzy odnieśli zwycięstwo nad zwierzęciem i jego posągiem, i nad liczbą imienia jego; ci stali nad morzem szklistym, trzymając harfy Boże. (3) I śpiewali pieśń Mojżesza, sługi Bożego, i pieśń Baranka, mówiąc: Wielkie i dziwne są dzieła twoje, Panie, Boże Wszechmogący; sprawiedliwe są drogi twoje, Królu narodów; (4) któż by się nie bał ciebie, Panie, i nie uwielbił imienia twego? Bo Ty jedynie jesteś święty, toteż wszystkie narody przyjdą i oddadzą ci pokłon, ponieważ objawiły się sprawiedliwe rządy twoje. (5) A potem widziałem, i oto otwarła się w niebie świątynia Namiotu Świadectwa, (6) i wyszło ze świątyni siedmiu aniołów, mających siedem plag, odzianych w czyste, lśniące płótno i opasanych przez pierś złotymi pasami. (7) A jedna z czterech postaci dała siedmiu aniołom siedem złotych czasz, pełnych gniewu Boga, który żyje na wieki wieków. (8) I napełniła się świątynia dymem od chwały Bożej i mocy jego, i nikt nie mógł wejść do świątyni, dopóki nie dopełni się siedem plag siedmiu aniołów.” (Objawienie 15:1-8).
Przypomnijmy sobie, jak w rozdziale siódmym Księgi Objawienia mieliśmy przedstawioną wizję zwycięzców - naśladowców Chrystusa (w okresie od I wieku, do 313 roku), którzy wytrwali prześladowania ze strony żydów i pogańskiego Rzymu, czyli wierną „resztkę” przedstawioną pod symbolem 144 tysięcy hebrajczyków oraz wielki tłum z pogan z każdego narodu („żydzi i grecy”).
Teraz widzimy analogiczną sytuację, gdyż Jan widzi tutaj tych, którzy zwyciężyli nad zwierzęciem (papieskim Rzymem) - tych, którzy odnieśli zwycięstwo nad liczbą jego imienia, czyli nie przyjęli „znamienia bestii”, którym jest wiara w „Trójcę”, lecz zachowali wiarę w Jednego Boga i Jego Syna - „wytrwali do końca”.
Apostoł widzi teraz okres, który zakończył bezwzględną władzę zwierzęcia, czyli wspominane wcześniej 1260 lat dominacji papiestwa nad europejskimi narodami (533 - 1793).
„I widziałem jakby morze szkliste zmieszane z ogniem, i tych, którzy odnieśli zwycięstwo nad zwierzęciem i jego posągiem, i nad liczbą imienia jego” (15:2).
Jan ogląda tych, którzy zwyciężyli - nie zaparli się wiary mimo bestialskich prześladowań ze strony papiestwa, posługującego się europejskimi narodami, które z ich polecenia szerzyły wiarę „rzymsko-katolicką” z krzyżem na czele, wyobrażającym wiarę w trójcę (666).
„Ogień przyszedłem rzucić na ziemię i jakżebym pragnął, aby już płonął.” (Łukasza 12:49).
„Najmilsi! Nie dziwcie się, jakby was coś niezwykłego spotkało, gdy was pali ogień, który służy doświadczeniu waszemu, (13) ale w tej mierze, jak jesteście uczestnikami cierpień Chrystusowych, radujcie się, abyście i podczas objawienia chwały jego radowali się i weselili.” (1 Piotra 4:12).
„musimy przejść przez wiele ucisków, aby wejść do Królestwa Bożego.” (Dzieje 14:22).
„Tak jest, wszyscy, którzy chcą żyć pobożnie w Chrystusie Jezusie, prześladowanie znosić będą.” (2 Tymoteusza 3:12).
„Na świecie ucisk mieć będziecie, ale ufajcie, Ja zwyciężyłem świat” (Jana 16:33).
Choć najcięższe prześladowania już minęły (zwłaszcza fizyczne), to nadal każdy, kto chce pójść za Jehoszua i Go naśladować, musi przejść próbę wiary (ognia), a często też doświadczy prześladowań w mniejszym lub większym stopniu, gdyż świat nas nienawidzi.
„I śpiewali pieśń Mojżesza, sługi Bożego, i pieśń Baranka” (15:3).
Pieśni te posiadają znaczenie symboliczne. „Pieśń” jest rozumiana, jako zakon Boży:
„Więc teraz spiszcie sobie tę pieśń i naucz jej synów izraelskich. Włóż ją w ich usta, aby ta pieśń była dla mnie świadkiem przeciwko synom izraelskim. (22) Mojżesz spisał tę pieśń w owym dniu i nauczył jej synów izraelskich. (24) A gdy Mojżesz spisał do końca słowa tego zakonu w księdze” (5 Mojżesza 31:19, 22).
„I przyszedł Mojżesz, i przemówił słowami całej tej pieśni do ludu, on i Jozue, syn Nuna. (45) A gdy Mojżesz wypowiedział do końca te słowa do całego Izraela, (46) rzekł do nich jeszcze: Weźmijcie do serca swego wszystkie słowa, którymi ja was dziś ostrzegam, abyście je przekazali waszym synom, by starannie spełniali wszystkie słowa tego zakonu.” (5 Mojżesza 32:44-46).
„Pieśni” w kontekście 15 rozdziału Księgi Objawienia świadczą przeciw odstępczemu kościołowi rzymsko-katolickiemu wielbiącemu bogów w trójcy.
„Lecz Ja zakryję całkiem w tym dniu moje oblicze z powodu wszelkiego zła, jakie popełnił, zwracając się do innych bogów. (19) Więc teraz spiszcie sobie tę pieśń i naucz jej synów izraelskich. Włóż ją w ich usta, aby ta pieśń była dla mnie świadkiem przeciwko synom izraelskim.” (5 Mojżesza 31:18-19).
W 32 rozdziale 5 Księgi Mojżesza wymienione istotne słowa tej „Pieśni” i w kontekście 15 rozdziału księgi Objawienia oczywise jest, że na uwagę zasługują wersety 16,17 i 21.
„Pobudzili jego zazdrość cudzymi bogami, Podniecili go obrzydliwościami, (17) Składali ofiary demonom, które nie są bogami, Bogom, których ojcowie wasi nie znali, Nowym, które nie dawno się pojawiły.(21) Pobudzili mnie do zazdrości tym, co nie jest bogiem, Podniecili mnie marnościami swoimi” (5 Mojżesza 32:16-17, 21).
„Pieśń Mojżesza” rozbrzmiewa wyraźnie:
„Słuchajże Izraelu: Pan, Bóg nasz, Pan jeden jest!” (5 Mojżesza 6:4 BG).
„Pieśń Baranka” również bardzo wyraźnie:
„A Jezus mu odpowiedział: Najpierwsze ze wszystkich przykazanie jest: Słuchaj, Izraelu! Pan, Bóg nasz, Pan jeden jest.” (Marka 12:29 BG).
„A to jest przykazanie jego, abyśmy wierzyli w imię Syna jego, Jezusa Chrystusa” (1 Jana 3:23).
„Baranek” nie uważał się za Boga, zawsze podkreślał, że jest Synem Bożym, wielokrotnie pokazując własną wiarę w swojego Boga Ojca, zgodnie z pierwszym przykazaniem:
„Nie będziesz miał innych bogów obok mnie.” (2 Mojżesza 20:3).
Zgodnie zresztą z tym, co powiedział Pan, zanim jeszcze zaczęto śpiewać "jakby" nową "Pieść Baranka":
„Nie myślcie, że Ja was będę oskarżał przed Ojcem; oskarża was Mojżesz, w którym wy złożyliście nadzieję. (46) Gdybyście bowiem wierzyli Mojżeszowi, wierzylibyście i mnie. O mnie bowiem on napisał. (47) A jeśli jego pismom nie wierzycie, jakże uwierzycie moim słowom?” (Jana 5:45-47).
Główną funkcją „Zakonu” było zilustrowanie nadchodzącej Osoby Syna Bożego, wykonującego wolę Jedynego Boga Ojca, a nie bożka w trójcy i wszystkie Pisma świadczą właśnie o Nim! (Jana 5:39).
To od poznania Jego (Syna Bożego) i Jego Boga - Ojca, a także naszego Boga – zależy nasze życie wieczne (Jana 17:3).
Innymi słowy, krótko mówiąc, można by rzec, że:
- „Pieśń Mojżesza” to Stary Testament (Pierwszy Świadek z 11 rozdziału Księgi Objawienia),
- „Pieśń Baranka” to Nowy Testament (Drugi Świadek z 11 rozdziału Księgi Objawienia).
Dlatego przyszedł czas na wylanie siedmiu ostatnich czasz gniewu Bożego (rozdział 16), na bałwochwalczy system rzymsko-katolicki.
„Pobudzili mnie do zazdrości tym, co nie jest bogiem, Podniecili mnie marnościami swoimi, (22) Gdyż ogień zapalił się przez gniew mój I płonie do głębin podziemi, Trawi ziemię wraz z plonem jej, Wypala posady gór. (23) Zgarnę na nich nieszczęścia” (5 Mojżesza 32:21-23).
Dlatego właśnie oczywiste jest, że w 15 rozdziale Bóg wskazuje na BAŁWOCHWALSTWO, obnażane przez Jego Słowo i Jego dzieci, które „śpiewają Jego Pieśni” – wskazując na demony odbierające cześć w „Trójcy”, na ofiary mszalne dla demonów, na obrazy, rzeźby i podobizny, na KATOLICKIE DEMONICZNE OBRZYDLIWOŚCI.
„Bo Ty jedynie jesteś święty, toteż wszystkie narody przyjdą i oddadzą ci pokłon, ponieważ objawiły się sprawiedliwe rządy twoje.” (15:4).
Przypomnijmy sobie słowa z 6 rozdziału tej Księgi:
„Kiedyż, Panie święty i prawdziwy, rozpoczniesz sąd i pomścisz krew naszą na mieszkańcach ziemi? (11) I dano każdemu z nich szatę białą, (16) … i mówili do gór i skał: Padnijcie na nas i zakryjcie nas przed obliczem tego, który siedzi na tronie, (17) i przed gniewem Baranka, albowiem nastał ów wielki dzień ich gniewu, i któż się może ostać?” (6:10-16).
Wówczas chodziło o upadek Starego Porządku Rzymskiego – koniec dominacji pogańskiej religii i koniec prześladowań pierwszych chrześcijan (Edykt mediolański z 313 roku).
Natomiast teraz podobnymi słowy, wyrażony jest upadek dominacji, teokracji papiestwa nad światem (1793 rok), który będzie dodatkowo pogłębiany przez wylewanie 7 ostatnich czasz gniewu Bożego.
Należy zwrócić tutaj uwagę, że dominacja nad światem, która pozwalała „siłą” wymuszać odstępstwo od Prawdy Bożej przeminęła – „wielki ucisk” już miał miejsce, obecnie, kiedy pozostało już niewiele czasu – szatan działa PODSTĘPEM, a nie siłą!
„są to czyniące cuda duchy demonów, które idą do królów całego świata, aby ich zgromadzić na wojnę w ów wielki dzień Boga Wszechmogącego. (15) Oto przychodzę jak złodziej; błogosławiony ten, który czuwa i pilnuje szat swoich, aby nie chodzić nago i aby nie widziano sromoty jego.” (Objawienie 16:14-16).
„A potem widziałem, i oto otwarła się w niebie świątynia Namiotu Świadectwa, (8) I napełniła się świątynia dymem od chwały Bożej i mocy jego, i nikt nie mógł wejść do świątyni, dopóki nie dopełni się siedem plag siedmiu aniołów.” (15:5, 8).
W Nowym Przymierzu nie ma materialnej świątyni – ani na ziemi, ani w niebie. Istnieje natomiast i funkcjonuje, zbudowana przez Pana Jehoszua Chrystusa (Jana 2:19-22), Duchowa Świątynia, której świątynia ziemska była tylko zapowiedzią i symbolem.
Tę Duchową Świątynię tworzy Bóg i Baranek (Objawienie 21:22) oraz lud Boży oczyszczony krwią Chrystusa (1 Koryntian 3:16-17, 2 Koryntian 6:14-18, Efezjan 2:19-22).
Ta Duchowa Świątynia, zwana jest też Niebieską, gdyż tworzą ją Istoty Niebieskie (Bóg, Baranek i lud Boży, posiadający niebieskie obywatelstwo (Jana 15:19, 17:14, Filipian 3:20).
„nas, którzy umarliśmy przez upadki, ożywił wraz z Chrystusem - łaską zbawieni jesteście - (6) i wraz z nim wzbudził, i wraz z nim posadził w okręgach niebieskich w Chrystusie Jezusie, (19) Tak więc już nie jesteście obcymi i przychodniami, lecz współobywatelami świętych i domownikami Boga” (Efezjan 2:5-6, 19).
Świątynia jest duchową jednością Boga, Syna i ludu Bożego, i każdy z nas może do niej wejść w duchu w każdej chwili i bez jakichkolwiek przeszkód:
„Mając więc, bracia, ufność, iż przez krew Jezusa mamy wstęp do świątyni (20) drogą nową i żywą, … wejdźmy na nią ze szczerym sercem, w pełni wiary, oczyszczeni w sercach od złego sumienia i obmyci na ciele wodą czystą” (Hebrajczyków 10:19-22).
Jednakże nikt z nas nie może odejść fizycznie do nieba, by bezpośrednio przebywać z Bogiem. To stanie się naszym udziałem dopiero w końcu czasu. Na tę rzeczywistość nawiązuje 8 werset tego rozdziału.
Otwarcie Świątyni zapowiada kontynuację proroctw, opisujących kolejne wydarzenia w dziejach historii.
Czytamy o otwarciu Świątyni Bożej. Jest to nawiązanie do fragmentu z Księgi Objawienia 11:15-19, po którym nastąpiła przerwa (interwał) w chronologii czasowej proroczych wydarzeń - przerwa opisująca dzieje średniowiecza (rozdziały 12-15) wydarzenia, które powstały na przestrzeni wieków poprzedzających wylanie 7 czasz gniewu Bożego.
To nawiązanie do "Świątyni Bożej" pomaga nam zrozumieć, że teraz nastąpi dalszy ciąg wydarzeń, który „urwał się” na roku 1797, kiedy to Dwoje Świadków (Stary i Nowy Testament), zaczęło wzbijać się na wyżyny (Objawienie 11:11-12), gdyż jak grzyby po deszczu, powstawać zaczęły Towarzystwa Biblijne, wydające Pismo Święte w językach narodowych (zobacz list do zboru w Filadelfii - rozdział 3).
Te wydarzenia zakończyły drugie biada:
„Drugie "biada" minęło; oto nadchodzi szybko trzecie "biada".” (Objawienie 11:14).
Trzecie biada nadeszło dosłownie SZYBKO, gdyż rozpoczęło się już rok później (po „drugim biada”), to jest w 1798 roku, wylaniem pierwszej czaszy gniewu Bożego.
„Trzecie biada”, to siódma trąba, która zawiera siedem czasz gniewu Bożego.
Natomiast informacje zawarte w rozdziałach od 12 do 15 były przydatne, gdyż dokładna identyfikacja tworów i wydarzeń mających miejsce wcześniej, między innymi pomaga nam uzmysłowić sobie, na kogo są wylewane czasze gniewu Bożego.
„i wyszło ze świątyni siedmiu aniołów, mających siedem plag, odzianych w czyste, lśniące płótno i opasanych przez pierś złotymi pasami. (7) A jedna z czterech postaci dała siedmiu aniołom siedem złotych czasz, pełnych gniewu Boga, który żyje na wieki wieków.” (15:6-7).
Od oblicza Bożego, wychodzą wszelkie dyspozycje i polecenia.
Od Boga, poprzez Syna:
- rzeczywiści (Hebrajczyków 1:14, por. Dzieje 12:5-11),
- symboliczni (Objawienie 2:1,8,12, 14:6-7),
aniołowie, otrzymują zadania, i spieszą, aby je wypełnić. Taka wizja zawsze oznacza to, że Bóg posyła Swych sług, by wykonali Jego polecenie.
Reakcją na prześladowania oraz bluźnierstwa przeciw Bogu jest wylanie na tron zwierzęcia - papiestwo, siedmiu ostatecznych czasz gniewu Bożego, opisanych w szesnastym rozdziale tej księgi. Widzimy, jak aniołowie się do tego sposobią.
Paweł Krause |
|
Komentarze |
|---|
| Brak komentarzy.
|
|
Dodaj komentarz |
|---|
| Zaloguj się, żeby móc dodawać komentarze.
|
|
|
Logowanie |
|---|
Zapomniane hasło? Wyślemy nowe, kliknij TUTAJ.
|
|
|
