Chciałbym napisać kilka słów na temat MAŁŝEŃSTWA i tzw. „ROZWODU”, gdyĹź jak się przekonałem, wiele osób uwaĹźających się za „chrześcijan”, ma problem ze zrozumieniem ich prawdziwej istoty i nie mam tu na myśli typowo świeckich (katolicy) ludzi, ale osoby pod wpływem innych duchowych zwodzicieli, choćby takich, którzy nakłaniają do posłuszeństwa tzw. „dekalogowi”, zamiast Synowi BoĹźemu, jako Jedynemu Panu (Prawodawcy), co prowadzi ich na manowce grzechu…

Słowo „rozwód” umieszczam w cudzysłowie, poniewaĹź nie występuje ono w Piśmie, jak i jednoznacznie kojarzy się nam z prawnym, legalnym DOPUSTEM na zawarcie ponownego małżeństwa, za Ĺźycia poprzedniego małżonka. Co prawda moĹźemy słowo „rozwód” znaleźć w niektórych przekładach Pisma (BW) na język polski, choćby w 7 rozdziale 1 listu Pawła do Koryntian, czy Ewangelii Marka 10:11, lecz jest to jedynie efekt nieprecyzyjnego oddania znaczenia greckich słów: „αφιετω” lub „ἀπολύω”, które znaczą tyle co: odsyłać, odprawiać, opuszczać, pomijać…

MAŁŝEŃSTWO.

Aby właściwie zrozumieć istotę powstawania węzłą małżeńskiego, należy sobie uświadomić, kiedy kobieta i mężczyzna staje się mężem i żoną W OCZACH BOGA.

Od czego rozpoczyna się małżeństwo?

OtóĹź nie istnieje coś takiego, jak „grzech stosunków przedmałżeńskich”, gdyĹź z Pisma wyraĹşnie wynika, Ĺźe w oczach BoĹźych ludzie stają się mężem i Ĺźoną w momencie cielesnego współżycia ze sobą.

Choćby z kontekstu fragmentu listu Pawła do Koryntian, gdzie czytamy, Ĺźe „dobrze jest, jeĹźeli mężczyzna nie dotyka kobiety, jednak ze względu na niebezpieczeństwo wszeteczeństwa, niechaj kaĹźdy ma swoją Ĺźonę i kaĹźda niechaj ma własnego męża” (1 Koryntian 7:1-6) – jasno wynika, iĹź „dotknięcie kobiety” (stosunek seksualny) jest równoznaczne z pojęciem jej za Ĺźonę. Słowa „mój mąż” i „moja Ĺźona” znaczą to samo, co „mój mężczyzna” i „moja kobieta”.

Tak, więc kto dotyka kobietę ma (zyskuje) żonę!

Seks przedmałżeński nie jest grzechem, gdyż coś takiego nie istnieje, natomiast grzechem jest seks pozamałżeński.

Kiedy Ewa stała się ŻONĄ Adama?

Czy stała się nią za sprawą, złoĹźonej przysięgi w jakiejś świątyni, a moĹźe z chwilą złoĹźenia podpisów w Urzędzie Stanu Cywilnego?

Pierwszym nakazem, jaki otrzymali ludzie od Boga było – „rozradzajcie się i rozmnaĹźajcie się” - aby warunek ten spełnić, człowiek (Adam) musiał złączyć się z kobietą (Ewą) stając się jednym ciałem i tak się stało, Adam obcował (współżył) z Ewą – „a tak juĹź nie są dwoje, lecz jedno ciało. (9) Co tedy Bóg złączył, człowiek niechaj nie rozłącza” (Marka 10:8-9) i nie wiemy nic na temat sfery uczuciowej obojga, moĹźemy tylko przypuszczać, Ĺźe poza fizycznym związkiem, łączyła ich miłość, która winna być istotą małżeństwa - jednak to nie miłość wiąże węzłem małżeńskim, ona tylko moĹźe prowadzić do połączenia w jedno ciało (1 MojĹźesza 2:24, por. Mateusza 19:4-9, 2 MojĹźesza 22:16).

Dla innego przykładu - w taki sposób, czyli poprzez „stosunek” pojął Izaak Ĺźonę i nie było ślubnego kobierca, świątyń, urzędów, podpisów i przysiąg przed Bogiem i ludĹşmi, całej tej naleciałości.

„A Izaak wprowadził ją do namiotu Sary, matki swojej. I pojął Rebekę za Ĺźonę i pokochał ją. Tak pocieszył się Izaak po śmierci matki swojej” (1 MojĹźesza 24:67).

Gdyby Izaak i Rebeka Ĺźyli współcześnie, to pewnie zostaliby wyklęci przez część tzw. „chrześcijan”, ale w świetle prawa BoĹźego nie byliby Ĺźadnymi przestępcami, grzesznikami.

Owi zaś „chrześcijanie”, którzy przysięgają przed rozmaitymi ludĹşmi, pastorami, kapłanami, księżmi - nie baczą w ogóle na to, Ĺźe ich duchowi przewodnicy - nakłaniają do grzechu i łamania BoĹźych nakazów – czyĹź nie czytali nigdy:

„A przede wszystkim, bracia moi, nie przysięgajcie ani na niebo, ani na ziemię, ani nie składajcie Ĺźadnej innej przysięgi; ale niech wasze "tak" będzie "tak", a wasze "nie" niech będzie "nie", abyście nie byli pociągnięci pod sąd” (Jakuba 5:12).

Za grzeszników uwaĹźa się tych, którzy nie chcą czynić grzechu przysięgania. To paradoks i jawne kpiny z tego, czego nauczał Jehoszua i apostołowie (por. Mateusza 5:33-37). Pamiętajmy, Ĺźe to nie świat, duchowi kuglarze, czy zwyczaje i kultura wyznaczają nam, co jest grzechem a co nim nie jest, ale Słowo BoĹźe, w którym tak właśnie wygląda i przedstawiony jest model i istota zawarcia małżeństwa.

Okres narzeczeństwa był takĹźe bardzo waĹźny i jeĹźeli w tym okresie doszło między „parą” do zbliĹźenia, wówczas stawali się przed Bogiem jednym ciałem, czego nikt nie kwestionował. Pozostawała kwestia tradycji, według której uznani za (formalnych) małżonków stawali się dopiero wtedy, gdy mężczyzna sprowadził Ĺźonę do swojego domu. Owo sprowadzenie do siebie i wzięcie w posiadanie było początkiem wspólnego zamieszkiwania małżonków.

I tak w przypadku historii narodzenia Chrystusa, anioł przemówił do Józefa:

„Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki” (Mateusza 1:20 BT).

Przy tej okazji naleĹźy podkreślić fakt, iĹź poczęcie dziecka w czasie narzeczeństwa nie było niczym złym, ani w świetle Biblii, ani w oczach ludzi. W innym przypadku matka Jehoszua i jej narzeczony uznani zostali by za cudzołoĹźników – Ĺťydzi nie wiedzieli lub nie wierzyli w ojcostwo Boga. Dla nich ojcem Jehoszua był Józef – „czyĹź nie jest to syn cieśli?” (Mateusza 13:55).

Co się zatem dzieje, kiedy współcześni narzeczeni ulegając ciału łączą się ze sobą fizycznie? Czy popełniają jakiś grzech przeciwko Bogu? A jeśli tak, to dlaczego taki grzech nie jest określony przez Słowo BoĹźe?

Pismo przekonuje nas, Ĺźe akt współżycia mężczyzny z wolną kobietą stawał się początkiem ich związku małżeńskiego. Reszta (np. wesele, itp.) była tylko ludzkim dodatkiem…

„JeĹźeli ktoś uwiedzie dziewicę nie zaręczoną i śpi z nią, da za nią opłatę ślubną i pojmie ją za Ĺźonę” (2 MojĹźesza 22:16).

Gdyby te złączenie było grzechem, to wtedy mężczyzna ten musiał by złoĹźyć ofiarę za popełniony grzech. Przestępstwo takie nie mogłoby być początkiem związku uznanego przez Boga… Było jednak inaczej. Człowiek ten zobowiązany był jedynie do uiszczenia opłaty ślubnej.

W tym przypadku Ĺźadne prawo Boga nie jest naruszone, poniewaĹź prawo takie, czyli zakaz współżycia przed weselem czy ślubem w Biblii nie istnieje.

Apostoł Paweł takĹźe znał prawo BoĹźe i wedle niego postępował i nauczał, zdając sobie sprawę, Ĺźe MAŁŝEŃSTWO rozpoczyna się w momencie cielesnego zbliĹźenia (współżycia) dwojga ludzi:

„JeĹźeli jednak ktoś uwaĹźa, Ĺźe nie postępuje uczciwie wobec powierzonej jego opiece dziewicy, widząc jak przekracza ona wiek odpowiedni do zawarcia małżeństwa (współżycia cielesnego i ewentualnego zrodzenia dzieci), niech czyni, co chce. Nie grzeszy. Niech się pobierają (współżyją cieleśnie). (37) Kto natomiast nie zmuszony Ĺźadną koniecznością i w pełni panując nad swoją wolą powziął mocną decyzję, Ĺźe zachowa swą dziewicę w tym stanie (bez współżycia cielesnego), dobrze uczyni. (38) Wobec tego dobrze czyni ten, kto poślubia (współżyje cieleśnie) swą dziewicę, lecz ten, kto jej nie poślubia, czyni lepiej” (1 Koryntian 7:36-38).

Czy moĹźemy te prawdy stosować dzisiaj? Czy wiedzę na temat „grzechów” czerpiemy z Biblii?

Czasem wydaje się, Ĺźe uczeń wyprzedził swego Mistrza – Nauczyciela, dodając nowe przykazania, tworzące nowe grzechy. MoĹźna by o tym długo mówić, ale jedno jest pewne - nie pochodzą one z Pisma. Co z tymi, którzy chcą wcielać powyĹźsze prawdy w swym Ĺźyciu? Kto moĹźe im tego zabronić? Czy ktoś moĹźe chłostać ich niesłusznie po twarzy i czynić niewolnikami ludzkich nakazów i zakazów?

Niestety niektórzy uwaĹźają, Ĺźe prawo świeckie nakazuje nam rejestrację związków i związek małżeński nie zawarty w kościele lub urzędzie nie jest małżeństwem, lecz cudzołóstwem, powołując się na obowiązek posłuszeństwa wobec władz zwierzchnich.

Jednakże Prawo światowe nie narzuca nam, w co mamy wierzyć i jak żyć - prawo świeckie nie nakazuje nam rejestracji, lecz dopuszcza zaewidencjonowanie związku małżeńskiego pomiędzy dwojgiem ludzi.

Podobnie osoba, która utraciła pracę jest osobą bezrobotną i ma prawo, „ale nie obowiązek” zarejestrowania się w Urzędzie Pracy. Czy zarejestrowany czy niezarejestrowany - jest po prostu bezrobotnym, ale z pewnych względów zarejestrowanie moĹźe być opłacalne ze względu na moĹźliwość pobierania zasiłku, kontynuacji praw emerytalnych lub prawa do opieki lekarskiej – i podobnie jest z formalizacją małżeństwa w Urzędzie Stanu Cywilnego.

Prawo dopuszcza rejestrację na przykład ludności, jako rejestrację faktów, które juĹź zaistniały.

Najpierw rodzi się dziecko i dopiero póĹşniej zapisuje się jego istnienie w księgach Urzędu Stanu Cywilnego.

Najpierw człowiek umiera a dopiero póĹşniej zostaje wykreślony z ewidencji urzędowej. Tego typu rejestracja to nie zgoda na urodzenie lub śmierć lecz zaewidencjonowanie faktu, który juĹź zaistniał.

Małżeństwo rozumiane i zawierane w świetle dzisiejszych zwyczajów kulturowych, religijnych czy prawnych jest kwestią umowną i najczęściej nie ma skutków wiążących przed Bogiem, na przykład zawarcie ponownego związku osób „rozwiedzionych” (kiedy partner wciąż Ĺźyje) lub związki homoseksualne - bezwzględnie potępiane przez Boga.

Co jest istotne i co naleĹźy sobie dobrze uświadomić, to fakt, Ĺźe istnieje biblijne prawo jednego wyboru - ów wybór stosuje się praktycznie jeden raz w Ĺźyciu. Wybór musi być dobrze przemyślany, z modlitwą do Boga, poniewaĹź wybór ten czyni daną parę małżeństwem waĹźnym w oczach Boga!

Ten biblijny pogląd stawia parę zakochanych w zupełnie innej sytuacji. Decydując się na seks powinni być świadomi jego skutków – fizyczne zbliĹźenie jest początkiem małżeństwa – stają się jedno (Mateusza 19:6). Takie prawdziwe i zdrowe podejście pewinno zwiększyć poczucie odpowiedzialności przed pochopnym „wskoczeniem do łóĹźka”.

Być moĹźe czytając te słowa niektórzy z Was przypominają sobie teraz ilu to mężów/Ĺźon w takim razie mieli?

Ja równieĹź nie byłem lepszy – większość z nas Ĺźyła kiedyś w ciemności i grzechu tego zepsutego do szpiku kości świata, bez znajomości Prawdy, lecz dziękuje Bogu za Jego łaskę i miłosierdzie, gdyĹź wiem, Ĺźe wszystkie w przeszłości popełnione grzechy, jeĹźeli tylko zostają przez nas szczerze uznane i wyznane – w skrusze i Ĺźalu – jak i porzucone w imię Syna BoĹźego – zostają odpuszczone i zapomniane przez miłosiernego Ojca, który następnie daje siłę i mądrość do prowadzenia czystego Ĺźycia, do dążenia do uświęcenia…

„Kto ukrywa występki, nie ma powodzenia, lecz kto je wyznaje i porzuca, dostępuje miłosierdzia” (Przysłów 28:13).

„Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości” (1 Jana 1:9).

Dlatego teĹź pełen wdzięczności, „zapominając o tym, co za mną, i zdążając do tego, co przede mną, (14) zmierzam do celu, do nagrody w górze, do której zostałem powołany przez Boga w Chrystusie Jezusie. (15) Ilu nas tedy jest doskonałych, wszyscy tak myślmy; a jeśli o czymś inaczej myślicie, i to wam Bóg objawi…” (Filipian 3:13-15).

Do czego też wszystkich Was zachęcam i czego szczerze życzę!

„ROZWÓD”.

PoniewaĹź CONAJMNIEJ „na podstawie zeznania dwóch świadków lub na podstawie zeznania trzech świadków rozstrzygnie się sprawę” (5 MojĹźesza 19:15), to czy ktokolwiek znajduje w Nowym Przymierzu w krwi Chrystusa - potwierdzenie, które stanowiłoby o tym, iĹź moĹźna się „rozwieść” i ponownie poszukać współmałżonka, jeśli poprzedni (którego opuściliśmy lub on nas opuścił) wciąż Ĺźyje!

Powszechnie wiadomo, Ĺźe w Nowym Przymierzu (zakon Chrystusowy, a nie MojĹźeszowy, w tym „dekalog”), dla prawdziwego, posłusznego chrześcijanina dopuszczalny powód do „rozłąki, opuszczenia, rozstania” z współmałżonkiem jest tylko jeden (nie licząc zgonu współmałżonka – 1 Koryntian 7:39, Rzymian 7:2-3), mianowicie: cudzołóstwo (niewierność) współmałżonka.

„A Ja wam powiadam, Ĺźe kaĹźdy, kto opuszcza Ĺźonę swoją, wyjąwszy powód wszeteczeństwa, prowadzi ją do cudzołóstwa, a kto by opuszczoną poślubił, cudzołoĹźy” (Mateusza 5:32, por. 19:4-9).

Jeśli mąż opuści Ĺźonę i vice versa kobieta opuści męża (pomijając powód cudzołóstwa), pozostawia współmałżonka „na lodzie”, wystawia go choćby na pastwę jego własnej cielesnej pożądliwości, co moĹźe doprowadzić go do cudzołóstwa (por. 1 Koryntian 7:1-6. Jeśli zaś jedna ze stron juĹź dopuściła się wcześniej cudzołóstwa, to nie będzie wystawiona na pokusę, której juĹź uległa, bądĹş ulega), tzn. przylgnięcia do KOLEJNEGO partnera, gdyĹź sprowadza go na drogę na której moĹźe zacząć myśleć o ponownym zamążpójściu/oĹźenku, choć w oczach Boga nadal naleĹźy do osoby, która go porzuciła.

RównieĹź on sam – porzucając partnera, jeśli tylko przylgnie do KOGOŚ INNEGO – cudzołoĹźy, gdyĹź nadal wedle prawa BoĹźego (obowiązującego zakonu Chrystusowego) naleĹźy do poprzedniego męża/Ĺźony.

TakĹźe ten/ta osoba, która „odprawioną”, porzuconą osobę pojmie za Ĺźonę/męża – cudzołoĹźy, gdyĹź wedle prawa BoĹźego tamta osoba nadal naleĹźy do poprzedniego partnera.

A czy w słowach Pana widać jakiekolwiek przyzwolenie na PONOWNE zawarcie małżeństwa, kiedy „opuszczony” partner - choćby dopuścił się cudzołóstwa - wciąż Ĺźyje?

NIE! (Porównaj teĹź paralelne wypowiedzi Pana z Łukasza 16:18 i Marka 10:11-12).

Gdy następuje separacja, wówczas aĹź do momentu śmierci jednego z małżonków, kaĹźdy następny związek (poza powrotem do partnera, którego opuściliśmy) jest związkiem nieprawym i cudzołoĹźnym.

„Co tedy Bóg złączył, człowiek niechaj nie rozłącza” (Mateusza 19:6).

W oczach Boga małżeństwo zachowuje waĹźność tak długo, jak długo Ĺźyją oboje małżonkowie. W przypadku, gdy jedno z małżonków postanowi odejść - z perspektywy BoĹźej nie stanowi to tzw. „rozwodu”, który uprawnia do powtórnego małżeństwa, lecz przed Bogiem tych dwoje nadal pozostaje małżeństwem, tyle Ĺźe Ĺźyjącym w separacji.

Mało tego - cudzołóstwo, to nie tylko, tak jak niegdyś „kamienne przykazanie”, lecz głębia stanu naszego ducha, serca do którego moĹźemy dopuszczać róĹźne bodĹşce z zewnątrz:

„Słyszeliście, iĹź powiedziano: Nie będziesz cudzołoĹźył. (28) A Ja wam powiadam (NOWE przykazanie Chrystusa - JEDYNEGO PANA, które Bóg zapisuje w sercu swych dzieci), Ĺźe kaĹźdy kto patrzy na niewiastę i pożąda jej, juĹź popełnił z nią cudzołóstwo w sercu swoim” (Mateusza 5:27, por. Hioba 31:1).

Mówiąc „słyszeliście, iĹź powiedziano” oraz „a Ja wam powiadam”, Jehoszua wyraĹşnie stawia wartość swoich słów ponad prawem MojĹźeszowym (włącznie z tzw. „dekalogiem”), prawem i objawieniem Starego Przymierza, które zresztą niejednokrotnie wskazywało na sprawiedliwe prawo BoĹźe, objawione w pełni przez Jego Syna.

„Pilnujcie się więc w waszym duchu i niech nikt nie będzie niewierny Ĺźonie swej młodości! Pilnujcie się więc w waszym duchu i nie bądĹşcie niewierni!” (Malachiasza 2:15-16).

„Czujniej niĹź wszystkiego innego strzeĹź swego serca, bo z niego tryska Ĺşródło Ĺźycia! (25) Niech twoje oczy patrzą wprost, a twoje powieki niech będą zwrócone prosto przed siebie!” (Przysłów 4:23-25).

PowyĹźsze słowa zawierają jeszcze jedną przestrogę, skierowaną właśnie do kobiet. Zdarza się (w świecie na porządku dziennym), Ĺźe kobiety swoim ubiorem, zachowaniem często prowokują u mężczyzn zrodzenie się takiego właśnie pożądania, a tym samym mogą stać się współwinne tego grzechu.

W Starym Przymierzu i zakonie nadanym przez MojĹźesza, dopuszczenie rozwodu było tymczasowym ustępstwem ze względu na grzech, krnąbrność - zatwardziałość ówczesnych ludzi. Rozwód nigdy nie był Bożą wolą. MojĹźesz ustalił pewne warunki rozwodu ze względu na nieposłuszeństwo narodu, a tym samym słabość ich ciała. Smutnym faktem jest to, Ĺźe w narodzie Ĺźydowskim ci, którzy naprawdę zabiegali o posłuszeństwo Bogu, byli najczęściej w zdecydowanej mniejszości, podczas gdy większość nie była Mu posłuszna. Dlatego Bóg dopuścił rozwód i zawieranie powtórnych związków, aby jedni nie musieli cierpieć z powodu nieposłuszeństwa innych. Oddalona Ĺźona była zmuszona szukać nowego męża, poniewaĹź nie miała moĹźliwości znalezienia samodzielnego Ĺşródła utrzymania ani perspektyw na starość (o ile nie miała dzieci, które by ją przyjęły). Dlatego MojĹźesz nakazał, aby mężowie odprawiający Ĺźony wydawali im list rozwodowy. Był on dla odesłanej Ĺźony waĹźnym środkiem ochronnym, poniewaĹź stanowił dowód, Ĺźe nie była nierządnicą i nie miała związków pozamałżeńskich (za co groziłaby jej kara śmierci). Po odesłaniu miała prawo do powtórnego wyjścia za mąż.

Natomiast w Nowym Przymierzu (zakon Chrystusowy) - w przypadku rozstania (tzw. separacja) moĹźna jedynie pozostać w stanie wolnym, a stan ten moĹźe ulec zmianie wyłącznie na skutek dwóch ewentualności:

- śmierć współmałżonka,

- pojednanie się ze współmałżonkiem.

Obecnie osoby opuszczone i wdowy znajdują się pod opieką Ojca i Syna, jak i powinny znaleźć wsparcie w razie potrzeby u innych dzieci Bożych, należących do ciała Chrystusa.

Sytuacje takie, tj. „rozstania” nie mogą – nie powinny występować wśród PRAWDZIWYCH chrześcijan, a jeśli juĹź, to wyłącznie chwilowe, sporadyczne i jedynie na skutek naprawdę ekstremalnych czynników, gdyĹź nie wyobraĹźam sobie, jak małżeństwo, które szczyci się poznaniem Ojca i Syna moĹźe nie pielęgnować wzajemnej miłości i szacunku względem siebie, jak i się nie dogadywać mając wspólny CEL i tego samego ducha, nie wspominając juĹź o zapewnianiu miłości, bezpieczeństwa i ciepła swoim dzieciom – przecieĹź taką postawą wielbią jednocześnie Boga oraz Pana.

W innym przypadku jesteśmy po prostu nieposłusznymi „głupimi pannami”, które albo są zbyt krnąbrne i leniwe albo świadomie nieposłuszne, tak iĹź nie chcą nabierać „oliwy”, upodabniając się z dnia na dzień do swego Pana.

„Kto więc umie dobrze czynić, a nie czyni, dopuszcza się grzechu” (Jakuba 4:17).

Chciałbym jeszcze raz podkreślić, Ĺźe mówię o prawdziwych CHRZEŚCIJANACH, a nie na przykład wyznawcach boĹźka trójjedynego, czy boga w trójcy, gdzie tzw. „rozwód” jest zjawiskiem nagminnym i codziennym, a cudzołoĹźenie w myślach „normą”.

U nich, kiedy będą czytać ten artykuł, pojawi się ostry sprzeciw lub „gniew” w sercu…

Dla chrześcijanina, jedynym dopuszczalnym powodem rozstania jest wyłącznie grzech cudzołóstwa, ale i to nie uprawnia do zawarcia nowego małżeństwa.

Tu pojawia się problem dla osób, które z tego powodu rozstają się z mężem czy Ĺźoną. Osoby te najczęściej próbują „ułoĹźyć sobie Ĺźycie na nowo”. Szukają nowych partnerów, z którymi wiążą się lub pragną się związać, pragną załoĹźyć nowe rodziny. Jest to szczególnym pragnieniem zwłaszcza osób młodych, ale wcale nieobcym teĹź nieco starszym, które nie zaznawszy często szczęścia i miłości w pierwszym związku, chciałyby niejako „nadrobić” te braki. Trudne jest dla nich jednak do zaakceptowania to, Ĺźe Słowo BoĹźe – nie pozwala na taki „nowy” związek za Ĺźycia drugiego z małżonków. Według Słowa tylko śmierć jednego z małżonków pozwala drugiej stronie zawierać nowy związek.

„Albowiem zamężna kobieta za Ĺźycia męża jest z nim związana prawem; ale gdy mąż umrze, wolna jest od związku prawnego z mężem. (3) A zatem, jeśli za Ĺźycia męża (niewaĹźne, czy została opuszczona przez niego, czy sama odeszła, nie waĹźne czy z powodu cudzołóstwa, czy innego) przystanie do innego mężczyzny, będzie nazwana cudzołoĹźnicą, jeśliby jednak mąż zmarł, wolna jest od przepisów prawa i nie jest cudzołoĹźnicą, gdy zostanie Ĺźoną drugiego męża” (Rzymian 7:2-3).

Przeczytajcie jeszcze raz powyĹźszy tekst – on jest jednoznaczny!

Niestety wiele kobiet i mężczyzn za Ĺźycia swoich współmałżonków (niejednokrotnie nawet jeszcze przed rozstaniem się nazywanym przez nich „rozwodem”), wiąże się z innym partnerem, obdarzając go uczuciem i oddaniem naleĹźnym tylko prawowitemu, wciąż Ĺźyjącemu, pierwszemu małżonkowi, poświęcając mu swój czas, troskę, zainteresowanie, a zaniedbując (moĹźe i niekochanego, ale... jednak) męża/Ĺźonę.

To jest zdrada – to jest cudzołóstwo.

„Tym zaś, którzy Ĺźyją w stanie małżeńskim, nakazuję nie ja, lecz Pan, aĹźeby Ĺźona męża nie opuszczała, (11) a jeśliby opuściła, NIECH POZOSTANIE NIEZAMĘŝNA ALBO NIECH SIĘ Z MĘŝEM POJEDNA; niech teĹź mąż z Ĺźoną się nie rozwodzi (39) Ĺťona ZWIĄZANA JEST TAK DŁUGO, DOPÓKI ĹťYJE MĄŻ; a jeśli mąż umrze, wolno jej wyjść za mąż za kogo chce, BYLE W PANU” (1 Koryntian 7:10-11, 39).

Nic dodać nic ująć – opuszczona („rozwiedziona”) kobieta ma pozostać samotną i oczywiście naleĹźy ten nakaz odnieść równieĹź do mężczyzn. Postąpić tak („opuścić”) moĹźemy w przypadkach sytuacji ekstremalnych (cudzołóstwo - co zrozumiałe, ale teĹź moĹźna rozwaĹźać tymczasowe odsunięcie się od współmałżonka w przypadku np. nagminnej przemocy fizycznej, ciągłego znęcania się, pastwienia się), które uniemoĹźliwiają nam nawet zwykłe funkcjonowanie, jako ludzi, kiedy wszelkie nasze prośby i próby pokojowego wpłynięcia na partnera nie przyniosły Ĺźadnych rezultatów - jest to wówczas tzw. SEPARACJA, której stan moĹźe odmienić się tylko i wyłącznie na sutek dwóch wspominanych juĹź zdarzeń:

- śmierć współmałżonka,

- pojednanie się ze współmałżonkiem.

Jesli masz z tym problem – to znaczy poprostu, Ĺźe póki co wciąż masz zatwardziałe serce na tę prawdę Słowa – i twoje ciało dyktuje ci, co będziesz robił, a nie Syn BoĹźy, bądĹş teĹź dyktatorem i nauczycielem moralności jest MojĹźesz, na skutek narzuconej „zasłony” na Twym sercu i umyśle (por. 2 Koryntian 3:7-10).

„Mówią mu: CzemuĹź jednak MojĹźesz nakazał dać list rozwodowy i odprawić? (8) Rzecze im: MojĹźesz pozwolił wam odprawiać swoje Ĺźony ze względu na zatwardziałość serc waszych, ale od początku tak nie było. (9) A powiadam wam: Ktokolwiek by odprawił Ĺźonę swoją, z wyjątkiem przyczyny wszeteczeństwa, i poślubił inną, cudzołoĹźy, a kto by odprawioną poślubił, cudzołoĹźy” (Mateusza 19:5-9).

Za czasów Prawa MojĹźeszowego, pomimo, iĹź Bóg ogłosił, Ĺźe nienawidzi rozwodów, to nie podał Ĺźadnej wskazówki, jakoby ponowne małżeństwo było grzechem, z dwoma wyjątkami:

- powrotu kobiety dwukrotnie rozwiedzionej lub rozwiedzionej, a następnie owdowiałej do pierwszego męża (5 Mojżesza 24:1-4),

- małżeństwa kobiety rozwiedzionej z kapłanem (3 Mojżesza 21:7, 14).

Ponad te dwie przyczyny - nic nie wskazuje na to, by małżeństwo z osobą rozwiedzioną było grzechem. Jednak Prawo MojĹźeszowe zostało znalazło swój koniec (Rzymian 10:4) i całkowite wypełnienie w Panu (Mateusza 5:17). Po wypełnieniu, jako nieprzydatne (Hebrajczyków 9:9) dla dzieci BoĹźych, zostało ono ZAMIENIONE (Hebrajczyków 7:12) przez Nowe Prawo – Zakon Chrystusowy Nowego Przymierza (1 Koryntian 9:20-21), a teraz, jeśli ktoś zamiast słuchać Pana (Jana 15:8-10) - pragnie zawracać pod Prawo MojĹźeszowe, jako nadal obowiązujące – to stoi ono w wyraĹşnym kontraście z PRAWEM UTWIERDZONYM I PRZEKAZANYM PRZEZ SYNA BOĹťEGO, między innymi co do ponownego małżeństwa ludzi „rozwiedzionych”, jak i cielesnego wiązania się z osobami „rozwiedzionymi”.

Według Pana, taki człowiek bez Ĺźadnych wyjątków, jeśli „poślubi inną, cudzołoĹźy, a kto by odprawioną poślubił, cudzołoĹźy” (Mateusza 19:9). ToteĹź „mówią mu Jego uczniowie: - Jeśli tak się ma sprawa męża z Ĺźoną, to nie warto się Ĺźenić” (Mateusza 19:10).

Ta reakcja uczniów dodatkowo dowodzi jasno, Ĺźe Jehoszua wniósł do tej kwestii coś nowego. Uczniów nie wprawiłaby w zdumienie wiadomość, Ĺźe mąż moĹźe powtórnie się oĹźenić, jeśli jego Ĺźona popełni cudzołóstwo.

Uczniowie zrozumieli, Ĺźe przed Bogiem tzw. „rozwód” umoĹźliwiający ponowne zawarcie małżeństwa - nie istnieje, aĹź do momentu śmierci pierwotnego współmałżonka, nawet wtedy, gdy jedno z nich popełniło cudzołóstwo – dlatego stwierdzili jednoznacznie i zgodnie, Ĺźe w takim razie nie warto się w ogóle Ĺźenić.

„On zaś powiedział: - Nie wszyscy to pojmują, ale tylko ci, którym to jest dane. (12) Bo są tacy, którzy juĹź z łona matki wyszli niezdolni do małżeństwa, i są tacy, których ludzie uczynili niezdolnymi do małżeństwa. Są wreszcie tacy, którzy sami siebie uczynili niezdolnymi do małżeństwa dla królestwa niebieskiego. Kto moĹźe pojąć, niech pojmuje” (Mateusza 19:10-12 BP).

- Ci, którzy z „łona matki wyszli niezdolni do małżeństwa” – to osoby niemogące podjąć cielesnego aktu współżycia z drugą osobą, a tym samym zawarcia pełnoprawnego małżeństwa przed Bogiem, jak i osoby mające taki „dar łaski” od Boga (por. 1 Koryntian 7:7-8).

- Ci, których „ludzie uczynili niezdolnymi do małżeństwa” – to osoby, które zostały opuszczone przez współmałżonka.

- Ci, którzy „sami siebie uczynili niezdolnymi do małżeństwa” – to osoby, które postanowiły zachować wstrzemięźliwość, aby oddać się, poświęcić całkowicie Panu.

„Kto jednak mocno postanowił w sercu swoim, bez przymusu, a panuje nad wolą swoją, i rozstrzygnął we własnym sercu, Ĺźe zachowa swoją pannę w dziewictwie, dobrze uczyni” (1 Koryntian 7:37).

Niewątpliwie u wielu ponownie pojawi się w tym miejscu pytanie, czy aby na pewno osoba zdradzona, a więc rozstająca się z małżonkiem z powodu grzechu cudzołóstwa (jak to nawet stwierdzisz?) – równieĹź zdecydowanie nie moĹźe związać się z nowym partnerem? Słowo BoĹźe precyzyjnie udziela wyjaśnienia!

„Ktokolwiek by rozwiódł się z Ĺźoną swoją i poślubił inną, popełnia wobec niej cudzołóstwo. (12) A jeśliby sama rozwiodła się z mężem swoim i poślubiła innego, dopuszcza się cudzołóstwa” (Marka 10:11-12).

„KaĹźdy, kto oddala swoją Ĺźonę, a bierze inną, popełnia cudzołóstwo; i kto oddaloną przez męża bierze za Ĺźonę, popełnia cudzołóstwo” (Łukasza 16:18).

„Ĺťona związana jest tak długo dopóki Ĺźyje mąż; a jeśli mąż umrze, wolno jej wyjść za mąż za kogo chce, byle w Panu” (1 Koryntian 7:39).

„A zatem, jeśli za Ĺźycia męża przystanie do innego mężczyzny, będzie nazwana cudzołoĹźnicą, jeśliby jednak mąż zmarł, wolna jest od przepisów prawa i nie jest cudzołoĹźnicą, gdy zostanie Ĺźoną drugiego męża” (Rzymian 7:3).

„Co tedy Bóg złączył, człowiek niechaj nie rozłącza” (Mateusza 19:6).

Nic dodać nic ująć. Grzech cudzołóstwa, jest niczym innym jak „oddaleniem” prawowitej małżonki, małżonka i związaniem się z inną osobą za Ĺźycia poprzedniego partnera. Widzimy zatem wyraĹşnie, Ĺźe w świetle BoĹźego Słowa, jeśli nawet dochodzi do rozstania małżonków – w świecie nazywanego „rozwodem” - to kaĹźdy kolejny związek, który zawiązują (obojętnie, która ze stron) za Ĺźycia poprzedniego małżonka jest nazwany „cudzołóstwem”!

„Na listę wdów moĹźe być wciągnięta niewiasta licząca lat co najmniej sześćdziesiąt i raz tylko zamężna (11) Młodszych zaś wdów (osoby nie mające męża – nie koniecznie wdowy w sensie martwego męża) na listę nie wciągaj, bo gdy namiętności odwiodą je od Chrystusa, chcą wyjść za mąż, (12) ściągając na się potępienie, poniewaĹź pierwszej wierności nie dochowały (bądĹş Ĺźyjącemu mężowi, bądĹş posłuszeństwa Chrystusowi na korzyść „jakiegoś” na przykład niewierzącego człowieka) (15) …albowiem niektóre juĹź się odwróciły i za szatanem poszły” (1 Tymoteusza 5:9, 11-12, 15).

Świat wraz z duchowymi fałszywymi nauczycielami = rozwód = „moĹźesz wyjść ponownie za mąż za Ĺźycia poprzedniego partnera” = ramiona ojca kłamstwa = potępienie…

NaleĹźy zwrócić uwagę na to jak bardzo duĹźy nacisk kładzie apostoł Paweł na stateczność wdów, które są „osamotnione, pokładają nadzieję swą w Bogu i trwają w prośbach i modlitwach w nocy i we dnie; (6) ta zaś, która prowadzi rozwiązłe Ĺźycie, juĹź za Ĺźycia umarła. (7) PrzykaĹź im, Ĺźeby były nienaganne” (1 Tymoteusza 5:3-16), a które przecieĹź zgodnie z prawem MOGĄ szukać nowych mężów. O ileĹź większa stateczność, moralność, skromność, wstrzemięźliwość... jest wymagana od tzw. „rozwódek”, czy „rozwodników”, które prawnie NIE MOGĄ nawet myśleć o nikim innym…

Jednocześnie znajdujemy w Piśmie radę – zalecenie apostoła Pawła dla chrześcijan, mających niewierzącego współmałżonka, aby nie prowokowali i nie szukali rozłączenia:

„Pozostałym zaś mówię ja, nie Pan: Jeśli któryś z braci ma Ĺźonę niewierzącą i ta chce razem z nim mieszkać, niech jej nie oddala. (13) Podobnie jeśli jakaś Ĺźona ma niewierzącego męża i ten chce razem z nią mieszkać, niech się z nim nie rozstaje (27) Jesteś związany z Ĺźoną? Nie usiłuj odłączać się od niej! Jesteś wolny? Nie szukaj Ĺźony” (1 Koryntian 7:12-13,27 BT).

Paweł zaleca, aby wierzący chrześcijanin NIE OPUSZCZAŁ niewierzącego współmałżonka, skoro ten nie widzi przeszkód, aby z nim nadal mieszkać i wspólnie Ĺźyć.

A co kiedy ten jednak na to się nie godzi, choćby z racji naszej przynaleĹźności i słuĹźby dla Chrystusa, czy teĹź innego powodu, gdyĹź niewierzący i nieposłuszni ludzie, którzy nie liczą się z Bogiem i Jego Słowem – oni poprostu mogą postanowić z byle powodu odejść, jak powiadają „rozwieść się” i wówczas, jak mówi Pismo, „jeśliby strona niewierząca chciała odejść, niech odejdzie. Nie jest skrępowany ani brat, ani siostra w tym wypadku. Albowiem do Ĺźycia w pokoju powołał nas Bóg. (16) A skądĹźe zresztą moĹźesz wiedzieć, Ĺźono, Ĺźe zbawisz twego męża? Albo czy jesteś pewien, mężu, Ĺźe zbawisz twoją Ĺźonę?” (1 Koryntian 7:15-16).

Pismo jasno pokazuje, Ĺźe chrześcijanin powinien pozwolić odejść swojemu niewierzącemu partnerowi, jeśli on nie moĹźe zaakceptować naszej przynaleĹźności do Syna BoĹźego lub teĹź po prostu z jakiegoś innego byle powodu postanowił odejść (nie pasujemy do siebie, nie spełniasz moich oczekiwań, nie nadajemy na tych samych falach, nie umiemy ze sobą rozmawiać, nie mamy nic wspólnego, kocham kogoś innego, itp. bajeczki cudzołoĹźników). Brat czy siostra nie są „niewolnikami” w takiej sytuacji, a małżeństwo rozpada się z przyczyny niewierzącego, który odchodzi, wówczas nie jesteśmy niewolniczo zmuszani do trwania w małżeństwie – niech odejdzie, gdyĹź do pokoju powołał nas Bóg, lecz my sami nie powinniśmy szukać rozłączenia – wręcz przeciwnie, wraz z naszym wzrostem poznania oraz otrzymaniem ducha BoĹźego (społeczność z Ojcem i Synem) – powinniśmy wydawać „dobre owoce” – szanować i kochać partnera, aby swoją postawą przyciągnąć go do Chrystusa…

Samemu nie moĹźemy  zachowywać się niczym obłudnicy i zdrajcy, którzy, aby tylko uniknąć oskarĹźenia o wystąpienie o tzw. „rozwód”, prowokują drugiego do odejścia. Wszystko po to, aby móc potem powiedzieć, Ĺźe to partner chciał, nie ja…

Ludzi możemy oszukać, Boga nie.

„A jeśli kto o swoich, zwłaszcza odomowników nie ma starania, ten zaparł się wiary i jest gorszy od niewierzącego (9) Na listę wdów moĹźe być wciągnięta niewiasta licząca lat co najmniej sześćdziesiąt i raz tylko zamężna” (1 Tymoteusza 5:8-9, por. Kolosan 3:18-20).

Ponadto należy pamiętać o dzieciach!!!

„Albowiem mąż poganin uświęcony jest przez Ĺźonę i Ĺźona poganka uświęcona jest przez wierzącego męża; inaczej dzieci wasze byłyby nieczyste, a tak są święte” (7:14).

Co na przykład sądzić On o kobiecie, która wbrew BoĹźemu Słowu stale pozbawia niewierzącego (moĹźe nawet wierzącego) męża kontaktów seksualnych i być moĹźe potem dochodzi do jego upadku, niewierności, a ona od niego odchodzi? CzyĹź nie jest po części odpowiedzialna za rozpad małżeństwa, a nawet popełniony grzech?

„Mąż niechaj oddaje Ĺźonie, co jej się naleĹźy, podobnie i Ĺźona mężowi. (4) Nie Ĺźona rozporządza własnym ciałem, lecz mąż; podobnie nie mąż rozporządza własnym ciałem, lecz Ĺźona. (5) Nie strońcie od współżycia z sobą, chyba za wspólną zgodą do pewnego czasu” (1 Koryntian 7:3-5).

Nie moĹźna zachowywać się, tak jakby się Ĺźyło pod zakonem Starego Przymierza z narodem Izraela, kiedy  to niektórzy z nich „pojęli za Ĺźony kobiety obcoplemienne, a teraz odprawili i Ĺźony, i dzieci” (Ezdrasza 10:44).

Chyba, Ĺźe słuchasz nauk świadków Jehowy i innych sekt, religijnych organizacji, które pochłaniają swych wiernych, metodologicznie rozbijając ich rodziny, oszukują ich przy tym kłamliwymi stwierdzeniami, Ĺźe dzieje się to (zamieszania, sprzeczki, kłótnie w rodzinie) z uwagi na Twoją słuĹźbę dla Boga, a nie ze względu na kolejne zwiedzenie i konieczność słuchania nakazów/zakazów ludzkich.

A wielu niestety nabiera się na to kłamstwo i utwierdza się na drodze prowadzącej do cudzołóstwa. W ich nieodrodzonych sercach rodzą się „romantyczne” myśli o wspólnym Ĺźyciu (kosztem i pogardzeniem współmałżonkiem) z braćmi/siostrami ze zboru do którego należą, szukając szczęścia TU i TERAZ lub w wyimaginowanym ziemskim raju, w którym będą rodzić dzieci wymarzonym współbraciom…

„Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, Ĺźe obchodzicie morze i ląd, aby pozyskać jednego współwyznawcę, a gdy nim zostanie, czynicie go synem piekła dwakroć gorszym niĹź wy sami” (Mateusza 23:15).

Powtarzam - wedle NOWEGO PRZYMIERZA, fakt, Ĺźe niewierzący partner postanowił „rozwieść się”, a raczej opuścić chrześcijankę lub chrześcijanina – nie oznacza, Ĺźe teraz chrześcijanin moĹźe ponownie wstąpić w związek małżeński.

Dlaczego tak? – mogą wciąż niektórzy myśleć – surowy nakaz?

Zwłaszcza we współczesnym świecie, widzimy coraz większą swobodę obyczajów. Coraz bardziej liberalne prawo, ale i coraz bardziej liberalne przyzwolenie i akceptacja społeczna skutkuje bardzo lekkim i nieodpowiedzialnym traktowaniem spraw małżeństwa. Ludzie nie rozumieją juĹź nawet, czym małżeństwo w oczach Boga jest, kiedy jest ono prawomocne. Wiele osób upatruje w tym wręcz moĹźliwość swobodnego realizowania swoich cielesnych pragnień i pożądliwości. Ale skutkuje to coraz większym upadkiem moralności.

Obecnie na własne oczy możemy obserwować SODOMĘ I GOMORĘ na skalę światową!

Nie moĹźna teĹź pominąć milczeniem faktu – ile z tego powodu jest ludzkiej krzywdy, ilu skrzywdzonych partnerów, ale przede wszystkim dzieci, które powinny zgodnie z poleceniem BoĹźym być „wychowywane w karności, dla Pana” (Efezjan 6:4), w biblijnym modelu zdrowej rodziny, gdzie „głową kaĹźdego męża jest Chrystus, a głową Ĺźony mąż, a głową Chrystusa Bóg (co eliminuje na starcie, choćby wszystkich wielbicieli triad)” (1 Koryntian 11:3, por. Efezjan 5:22-25).

Myślę takĹźe, Ĺźe jednym z głównych powodów takich zasad jest BoĹźa nadzieja na pojednanie, choćby miało to nastąpić kiedyś w przyszłości, dlatego teĹź warto pamiętać, Ĺźe kiedy miał miejsce przypadek powaĹźnego „cudzołóstwa” - Jehoszua nie potępił kobiety, która zastała złapana na tym czynie (Jana 8), lecz powiedział: „ODTĄD JUĹť NIE GRZESZ” – a nie będziesz potępiona, co powinno takĹźe nas uczyć przebaczać nawet wtedy, gdy chodzi o zdradę i cudzołóstwo, gdyĹź małżeństwo moĹźe być odbudowane nawet w takim przypadku (jeśli nie jest to zjawisko nagminne i osoba, która dopuściła się zdrady faktycznie Ĺźałuje swego czynu i pragnie naprawy).

Bogu zaleĹźy na tym, aby uniemoĹźliwić jakikolwiek naduĹźycia w małżeństwie, ale teĹź niewątpliwie pobudzeniu do większej odpowiedzialności w podejmowaniu tak waĹźnej Ĺźyciowej decyzji jaką jest małżeństwo, które pociąga za sobą cały sznur następstw…

„Ĺťona związana jest tak długo, dopóki Ĺźyje jej mąż; a jeśli mąż umrze, wolno jej wyjść za mąż za kogo chce, byle w Panu” (1 Koryntian 7:39).

Ciężko to wykonać, zastosować się?

„Wszystko mogę w tym, który mnie wzmacnia, w Chrystusie” (Filipian 4:13).

Co wówczas poczniesz? Oddasz się całkowicie Panu, podobnie jak inni BoĹźy słudzy, choćby Anna, która „po wyjściu za mąż Ĺźyła siedem lat z mężem, (37) a we wdowieństwie osiemdziesiąt cztery lata. Nie opuszczała świątyni oddając część Bogu…” (Łukasza 2:36-37).

„A mówię tym, którzy nie wstąpili w związki małżeńskie, oraz wdowom: Dobrze zrobią, jeśli pozostaną w tym stanie, w jakim ja jestem. (28) A jeśli się oĹźeniłeś, nie zgrzeszyłeś, a jeśli panna wyszła za mąż, nie zgrzeszyła; wszakĹźe tacy będą mieli doczesne kłopoty, ja zaś chciałbym wam tego oszczędzić. (32) Chcę, abyście byli wolni od trosk; kto nie ma Ĺźony, troszczy się o sprawy Pańskie, o to, jak by się Panu podobać; (33) a Ĺźonaty troszczy się o sprawy tego świata, o to, jak by się podobać Ĺźonie, (34) i Ĺźyje w rozterce. TakĹźe kobieta niezamężna i panna troszczy się o sprawy Pańskie, aby być świętą i ciałem i duchem; mężatka zaś troszczy się o sprawy tego świata, jakby się podobać mężowi. (35) A to mówię dla własnego dobra waszego, nie aby sidła na was zarzucać, lecz abyście postępowali przystojnie i trwali przy Panu ustawicznie” (1 Koryntian 7:8, 17, 25-35).

„Cokolwiek czynicie, z duszy czyńcie jako dla Pana, a nie dla ludzi, (24) wiedząc, Ĺźe od Pana otrzymacie jako zapłatę dziedzictwo, gdyĹź Chrystusowi Panu słuĹźycie” (Kolosan 3:23-24).

Czy moĹźe nadal uwaĹźasz, Ĺźe taki nakaz zachowywania abstynencji „po rozłące”, kiedy współmałżonek nadal Ĺźyje - wydaje się bezcelowy?

„Bo myśli moje, to nie myśli wasze, a drogi wasze, to nie drogi moje - mówi Pan, (9) lecz jak niebiosa są wyĹźsze niĹź ziemia, tak moje drogi są wyĹźsze niĹź drogi wasze i myśli moje niĹź myśli wasze” (Izajasza 55:8-9).

ToteĹź zachęcam takĹźe do uruchomienia wyobraĹşni. Zastanówmy się przez chwilę – załóĹźmy, Ĺźe jesteś osobą wierzącą, posłuszną Słowu, a twoja Ĺźona nie jest i z jakichś względów postanowiła odejść od ciebie.

Twoja Ĺźona poznaje następnie „kogoś”, po czym beztrosko wychodzi za „niego” za mąż – współżyje z nim, a po jakimś bliĹźej nieokreślonym czasie nawraca się, poznając Ojca i Syna lub teĹź oni obydwoje nawracają się…

Następnie wszyscy poznajecie siebie nawzajem, a może nawet utrzymujecie społeczność.

Czy to zdrowa sytuacja?

ZałóĹźmy, Ĺźe stajecie się braćmi w wierze… i co się dzieje?

Czy będziesz mógł bez przeszkód pielęgnować miłość bratnią w stosunku do „niego”, a on w stosunku do ciebie, Ĺźyjąc ze świadomością, iĹź obydwoje obcowaliście cieleśnie i dzieliliście najskrytsze tajemnice tej kobiety, która przebywa teraz między wami? Czy oczyścisz swój umysł całkowicie i ujarzmisz swoje serce kompletnie, aby patrzeć na nią wyłącznie, jak na siostrę? Czy wymaĹźesz wszelkie wspomnienia, myśli, skojarzenia i opanujesz oczy?

„Słyszeliście, iĹź powiedziano: Nie będziesz cudzołoĹźył. (28) A Ja wam powiadam, Ĺźe kaĹźdy kto patrzy na niewiastę i pożąda jej, juĹź popełnił z nią cudzołóstwo w sercu swoim” (Mateusza 5:27).

Czy chcielibyście, aby twoja przyszła żona czy przyszły mąż mieli doświadczenia seksualne z waszym bratem czy siostrą?

Myślę, że nie!

Niestety "dotychczasowa" nauka wam tego nie gwarantuje… W przeciwieństwie do nauki Pana (Marka 10:11-12).

Podałem zaledwie jeden przykład, a przecieĹź takich skomplikowanych przypadków, podobnych temu opisanemu powyĹźej, moĹźe wystąpić cała masa, dlatego teĹź „pij wodę z własnej cysterny i wodę świeżą z własnej studni! (16) Czy twoje Ĺşródła mają wylewać się na zewnątrz, a twoje strumienie na place? (17) Do ciebie samego mają naleĹźeć, a nie do obcych równocześnie z tobą! (18) Niech będzie błogosławiony twój zdrój, a raduj się z Ĺźony twojej młodości! (19) Miłej jak łania, powabnej jak gazela! Niech jej piersi zawsze sprawiają ci rozkosz, upajaj się ustawicznie jej miłością! (20) Dlaczego, synu mój, masz się rozkoszować obcą i ściskać pierś cudzej? (21) GdyĹź przed oczyma Pana jawne są wszystkie drogi człowieka i On zwaĹźa na wszystkie jego ścieĹźki. (22) BezboĹźny plącze się we własnych nieprawościach, wikła się w pętach swego grzechu. (23) Umrze z powodu braku karności i z powodu wielkiej swojej głupoty zbłądzi” (Przysłów 5:15-23).

Nie bądźmy dłużej głupimi pannami!

„Pan jest świadkiem między tobą i między Ĺźoną twojej młodości, której stałeś się niewierny, chociaĹź ona była twoją towarzyszką i Ĺźoną, związaną z tobą przymierzem. (15) Czy nie Jeden (Bóg) uczynił ją istotą z ciała i ducha? A czego pragnie ten Jeden? Potomstwa BoĹźego. Pilnujcie się więc w waszym duchu i niech nikt nie będzie niewierny Ĺźonie swej młodości! (16) GdyĹź kto jej nienawidzi i oddala ją - mówi Pan, Bóg Izraela - plami swoją szatę występkiem - mówi Pan Zastępów. Pilnujcie się więc w waszym duchu i nie bądĹşcie niewierni!” (Malachiasza 2:13-16).

„Kto znalazł Ĺźonę, znalazł coś dobrego i zyskał upodobanie u Pana” (Przysłów 18:22).

„UĹźywaj Ĺźycia ze swoją ukochaną Ĺźoną po wszystkie dni twojego marnego bytowania, jakie ci dał pod słońcem, bo to jest twój udział w Ĺźyciu i trudzie, jaki znosisz pod słońcem” (Koheleta 9:9).

Stosunki małżeńskie (wierzący i niewierzący) na pewno bywają wielokrotnie bardzo „trudne”, dlatego mamy polecenie, aby jeśli juĹź zawierać związek małżeński, to „byle w Panu” (1 Koryntian 7:39) - z wierzącą osobą, tą daną od Boga. JakĹźe mądre polecenie, a jakĹźe lekcewaĹźone…

„CzyĹź nie w ten sposób zgrzeszył Salomon, król izraelski? A wszak wśród wielu narodów nie było króla takiego jak on. Był ulubieńcem Boga, który ustanowił go królem nad całym Izraelem. Lecz równieĹź jego przywiodły do grzechu Ĺźony obcoplemienne” (Nehemiasza 13:25).

Lecz jeśli powołał Ciebie Bóg, kiedy juĹź byłaś/byłeś mężatką/Ĺźonaty, wówczas kochaj, szanuj, dbaj, dawaj dobry przykład i jak mówi Pismo - „niech kaĹźdy Ĺźyje tak, jak mu wyznaczył Pan, w takim stanie, w jakim powołał go Bóg” (1 Koryntian 7:16-17).

Paweł Krause